Επικαιρότητα

1 Και τα εργατικά συνδικάτα στον αγώνα των φοιτητών και της νεολαίας ενάντια στον γνωστό «νόμο Βιλπέν». Παρά τη συνεχιζόμενη αναταραχή, όχι μόνο στον χώρο της παιδείας, ο γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν δείχνει ανυποχώρητος στο αίτημα της σπουδάζουσας νεολαίας και των εργατικών συνδικάτων και αρνείται να αποσύρει τον νόμο. Και έτσι η κοινωνική αναστάτωση συνεχίζεται. Φαίνεται ότι η αγάπη του Βιλπέν για τους νέους ανέργους είναι απεριόριστη και θυσιάζει όχι μόνο τη δική του πολιτική επιβίωση, αλλά και την κοινωνική γαλήνη της χώρας του. Βάλθηκε έστω και με το ζόρι να «σώσει» τους νέους από την ανεργία, μην υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος και τη γενική αποδοκιμασία του μέτρου αυτού. Και εάν επρόκειτο για κάποιο ευεργετικό μέτρο, θα λέγαμε ότι ο Βιλπέν δείχνει ηρωισμό, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Είναι μια αρετή που σπάνια κοσμεί έναν πολιτικό ηγέτη. Το ίδιο πείσμα δείχνει και ο δικός μας πρωθυπουργός και δηλώνει (απειλεί) ότι θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις του (δικής του έμπνευσης άραγε;) χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Καμικάζι λοιπόν ο Βιλπέν και ο Καραμανλής. Αυτό το πείσμα μας προβληματίζει ιδιαίτερα. Και αρχίζουμε να διερωτώμεθα: Μήπως κάποιο υπερεθνικό όργανο «μοιράζει παιχνίδι» και δίνει διαταγές για τα μέτρα που ο κάθε πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να υλοποιήσει, αδιαφορώντας για τη «θύελλα» που θα προκληθεί; Ο νεοκαπιταλισμός ξέρει ότι κάτι που εφαρμόζεται κάπου γρήγορα μπορεί να εξαπλωθεί και με τη βοήθεια της παραπληροφόρησης από τους «ειδικούς» αναλυτές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

2 Ανυποχώρητος και προσηλωμένος με πείσμα στην καταπολέμηση του πληθωρισμού μέσα από το «πάγωμα» των μισθών, ημερομισθίων και συντάξεων εμφανίζεται και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ. Έτσι, προ ημερών ο κ. Τρισέ παρενέβη στο θέμα των μισθολογικών αυξήσεων, ζητώντας από τα εργατικά συνδικάτα που συμμετέχουν σε διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό των ποσοστών αύξησης των αμοιβών των εργαζομένων να δείχνουν αυτοσυγκράτηση και να μην προβάλλουν υπερβολικές απαιτήσεις. Κάτι παρόμοιο ζήτησε και ο ημέτερος κ. Γκαργκάνας ως εκρόσωπος της ΕΚΤ στην Ελλάδα. Στο νεοκαπιταλιστικό-νεοφιλελεύθερο έργο που παίζεται εις βάρος των εργαζομένων τον ρόλο του «παγώματος» των αποδοχών έχει αναλάβει η καγκελάριος της Γερμανίας, η κυρία Μέρκελ. Και ήδη «πάγωσε» τις συντάξεις για δύο χρόνια και τώρα αγωνίζεται να πείσει τα εργατικά συνδικάτα να δεχθούν αυξήσεις κάτω από το 2%. Το πλέον δυναμικό συνδικάτο, αυτό των εργατών μετάλλου, που διεκδικούσε μέχρι πριν από έναν μήνα αυξήσεις 7%, τώρα περιόρισε την αξίωσή του στο 5% και όλα δείχνουν ότι τελικά θα δεχθεί αυξήσεις στο 2%. Στο μεταξύ, παρά το «πάγωμα» των εργατικών αμοιβών, τον περασμένο Φεβρουάριο οι τιμές παραγωγού στη Γερμανία αυξήθηκαν κατά 5,9% και η υπερβολική αυτή αύξηση αποδίδεται στην αύξηση των τιμών του πετρελαίου και των μετάλλων. Άραγε ο κ. Τρισέ και τα κατά τόπους όργανα της ΕΚΤ δεν γνωρίζουν ότι σήμερα στη διαδικασία του πληθωρισμού συμμετέχουν παράγοντες κατά πολύ ισχυρότεροι από τις εργατικές αμοιβές; Γιατί έχουν βαλθεί να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου μόνο για τα ελάχιστα ευρώ που διεκδικούν οι εργαζόμενοι σαν ανάσα ζωής; Δηλαδή οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκώνουν όλα τα βάρη;

3 Το επόμενο βήμα των αρχιτεκτόνων του νεοφιλελευθερισμού θα είναι η εξύμνηση των μέτρων που εφαρμόστηκαν στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα και όπου αλλού ανατεθεί ρόλος.

Τα πρόθυμα με το αζημίωτο «παπαγαλάκια», που αυτοαποκαλούνται «αναλυτές», θα μας διαφωτίζουν για το πόσο περιόρισε την ανεργία των νέων στη Γαλλία ο «νόμος Βιλπέν», για την εξυγίανση που προκάλεσε στο ασφαλιστικό σύστημα της Γερμανίας το «πάγωμα» των συντάξεων, για την ομαλοποίηση της αγοράς εργασίας που προκάλεσαν τα μέτρα Καραμανλή και θα ζητούν τη γενίκευση της εφαρμογής τους. Κάπου εκεί φανταζόμαστε ότι θα οδηγηθούμε σύντομα. Γενική κατεδάφιση των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων με στόχο να διατηρηθούν τα υπερκέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Όπισθεν ολοταχώς βαδίζει η κοινωνία μας. Θα ξαναστηθούν οι δομές του 16ου, του 17ου και του 18ου αιώνα, όπου οι πολλοί ήταν υπηρέτες των λίγων αφεντάδων. Οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο κόσμος αλλάζει, αλλά οι στόχοι μένουν οι ίδιοι. Όσο ενδυναμώνεται η διαπλοκή και αποδυναμώνεται η ισχύς του λαού, η κοινωνική μετάλλαξη θα γίνεται με πρωτοβουλία των εκλεγμένων ηγετών! Για να γίνεται εύπεπτη.