ΕΝΤΑΤΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ «ΓΑΛΛΙΚΩΝ» για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…

Την προηγούμενη εβδομάδα, νομίζοντας ότι θα μπορούσαν να υποκινήσουν ευρείες κινητοποιήσεις των φοιτητών με αντικυβερνητικό χαρακτήρα μέσω της απλής μίμησης των γαλλικών γεγονότων, ο Γ. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ και τα φιλικά του μέσα ενημέρωσης «φούσκωσαν» υπέρμετρα την υπερπροβολή των κινητοποιήσεων, επιχειρώντας να διογκώσουν τεχνητά μια υποτονική, αναιμική συγκέντρωση της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας. Όταν διαπίστωσαν ότι -όπως ήταν φυσιολογικό- συγκεντρώθηκαν μόνο λίγες εκατοντάδες άτομα, άρα το μικροπολιτικό τους σχέδιο απέτυχε, έχασαν κάθε ενδιαφέρον για τις γαλλικές κινητοποιήσεις. Δεν είχαν καταλάβει, άλλωστε, τίποτα από τα όσα διακυβεύονται στη Γαλλία.

Ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο οποίος είχε καλέσει τους έλληνες νέους να «γίνουν επαναστάτες με αιτία» μιμούμενοι τους γάλλους συνομηλίκους τους, δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη ακόμη και την Τρίτη, όταν τρία εκατομμύρια διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους 135 πόλεων της Γαλλίας, στις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις που έχουν γίνει εδώ και τρεις δεκαετίες! Τόσο «ειλικρινές» ήταν το ενδιαφέρον του για τους «επαναστάτες με αιτία», μόλις είδε ότι δεν του έβγαινε το αντικυβερνητικό τερτίπι… Όσο για τη ΝΔ, η οποία εξίσου αφελώς με το ΠΑΣΟΚ φοβόταν ότι ξαφνικά θα ξεσηκωθούν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές εναντίον της και έβαλε διάφορους υπουργούς της να κάνουν κούφιες φιλολαϊκές, μέχρι και «αντικαπιταλιστικές», δηλώσεις κατά του ΣΕΒ, ανακουφίστηκε τόσο μόλις είδε μόνο λίγες εκατοντάδες διαδηλωτές ώστε άρχισε αμέσως να νομοθετεί νέα αντεργατικά μέτρα.

Πολιτικός επαρχιωτισμός

Οι επιδερμικές και αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις των δύο κομμάτων που αποτελούν τη βάση του πολιτικού μας συστήματος αποκαλύπτουν τον «πολιτικό επαρχιωτισμό» τους. Στη Γαλλία συντελούνται εξελίξεις που θα επηρεάσουν σοβαρά το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης, και εδώ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κοιτούν να δουν πώς μπορούν να «χωρέσουν» τα γαλλικά γεγονότα στις μικροκομματικές κορώνες τους για τις ανάγκες της εσωτερικής ελληνικής πολιτικής ζωής! Πολιτική σκέψη για τα πανηγύρια… Εν πάση περιπτώσει, ανεξάρτητα από την ανεπάρκεια των πολιτικών ηγετών της χώρας μας, η ουσία είναι πως οι εξελίξεις στη Γαλλία σηματοδοτούν πολύ σοβαρές εξελίξεις πανευρωπαϊκής εμβέλειας. «Η Γαλλία είναι το ”καναρίνι των ανθρακωρύχων” της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας (σ.σ. το ευαίσθητο αυτό πουλί αισθανόταν έγκαιρα την ύπαρξη μεθανίου στις στοές των ανθρακωρύχων και έσωζε τη ζωή των ανθρακωρύχων τα παλιότερα χρόνια)», έγραφε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυσή του στη «Χέραλντ Τρίμπιουν» ο αμερικανός αναλυτής Γουίλιαμ Πφαφ, και εξηγούσε τι εννοεί:

«Η απόρριψη εκ μέρους της Γαλλίας του Ευρωσυντάγματος προκάλεσε διεθνές σοκ επειδή οι Γάλλοι απέρριψαν την σχεδόν καθολική άποψη των ευρωπαϊκών ελίτ ότι είναι αναπότρεπτη για την ΕΕ η συνέχιση της επέκτασης και της απελευθέρωσης των αγορών. Αυτό αποδείχθηκε αναληθές προς γενική ανακούφιση του ευρωπαϊκού κοινού. Το ίδιο και τώρα, εμένα μου φαίνεται πως η παρούσα αναταραχή στη Γαλλία σηματοδοτεί μια ευρύτερη λαϊκή αντίσταση στην Ευρώπη εναντίον του πιο σημαντικού στοιχείου του νέου μοντέλου της οικονομίας της αγοράς -της υπονόμευσης της θέσης του εργαζομένου, της εσκεμμένης βύθισης της ζωής του εργαζομένου στην αβεβαιότητα… Υπ’ αυτήν την προοπτική, αυτό που στη Γαλλία φαίνεται να είναι στείρα υπεράσπιση μιας απαρχαιωμένης κοινωνικής και οικονομικής τάξης, μπορεί να ερμηνευθεί ως προειδοποιητικό κάλεσμα για αντικατάσταση του υφιστάμενου μοντέλου από ένα νέο, αλλά ανθρώπινο. Μπορεί να είναι η ευκαιρία της Ευρώπης», υπογραμμίζει ο αμερικανός αναλυτής.

Αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού

Επειδή αυτά μπορεί να φαίνονται «ψιλά γράμματα» στους ημέτερους πολιτικούς φωστήρες, σε απλά ελληνικά σημαίνουν ότι οι Γάλλοι αμφισβητούν μαζικά τον νεοφιλελευθερισμό.

Το ίδιο κάνουν σε άλλον τομέα και οι κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλίας, Ισπανίας κ.ά.), οι οποίες αναπτύσσουν ανοικτά ή συγκαλυμμένα τη θεωρία του «οικονομικού πατριωτισμού». Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία -είτε επιτρέπονται είτε απαγορεύονται από τις αποφάσεις της Κομισιόν και των άλλων οργάνων της ΕΕ- για να αποτρέψουν την εξαγορά σημαντικών επιχειρήσεων από άλλες, ξένες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. «Οικονομικός πατριωτισμός» για το κεφάλαιο, αλλά νεοφιλελεύθερη εξαθλίωση για τους εργαζομένους. Έτσι, ενώ π.χ. οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι και η ΕΕ απαιτούν από χώρες σαν την Ελλάδα να ξεπουλήσουν στους ξένους ακόμη και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις σαν τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ ή την Ολυμπιακή, οι Γάλλοι ξεσήκωσαν το καλοκαίρι θυελλώδη καμπάνια και απαγόρευσαν να πουληθεί σε ξένους ακόμη και η Ντανόν που παράγει… γιαούρτια! Το δίδαγμα λοιπόν για τον Κ. Καραμανλή και τον Γ. Παπανδρέου είναι να πάψουν να είναι τόσο ξενόδουλοι στις ιδιωτικοποιήσεις και να πάψουν να παριστάνουν τους ένθερμους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, γιατί αυτή η οικονομική πολιτική αμφισβητείται ήδη τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από τα εκατομμύρια των γάλλων διαδηλωτών και άλλων ευρωπαίων πολιτών σε βαθμό που μπορεί σύντομα να αποτελεί παρελθόν για την Ευρώπη.

Τα όρια της Δεξιάς

Ένα άλλο, πολύ χρήσιμο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει το ΠΑΣΟΚ από τα γεγονότα της Γαλλίας είναι τα στενά περιθώρια που έχει σήμερα η Δεξιά για να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Ο Σιράκ έβαλε πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν μετά τη σαρωτική ήττα της γαλλικής Δεξιάς στο δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, με εντολή να ακολουθήσει γραμμή «κοινωνικής Δεξιάς» – κάτι ανάλογο δηλαδή με τη γραμμή της «σεμνότητας και ταπεινότητας» που ακολούθησε κάνα χρόνο η κυβέρνηση Καραμανλή.

Το ίδιο έκανε ο Βιλπέν για μερικούς μήνες – πολύ περισσότερο που θέλει του χρόνου τον Μάη να εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας, στόχο στον οποίο έχει την πλήρη στήριξη του Σιράκ.

Ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν έβλεπε όμως ότι με αυτή τη γραμμή που ακολουθούσε ο ίδιος, όλα τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από μεγιστάνες της γαλλικής ολιγαρχίας υποστήριζαν και πρόβαλλαν τον εσωκομματικό του αντίπαλο Νικολά Σαρκοζί – ακραίο νεοφιλελεύθερο, αμερικανόδουλο, εβραιοουγγρικής καταγωγής. Έτσι ο Βιλπέν αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο δώρο στο γαλλικό κεφάλαιο με αυτόν τον κατάπτυστο νόμο για την εργασία των νέων, ελπίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα αποσπάσει την υποστήριξη των ισχυρών κύκλων του γαλλικού κεφαλαίου.

Τελικά, έφαγε το κεφάλι του! Καθώς κινητοποιήθηκαν εναντίον του εκατομμύρια γάλλοι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές, θάφτηκαν οριστικά και αμετάκλητα οι ελπίδες του να γίνει πρόεδρος του χρόνου. Ο παμπόνηρος Σαρκοζί, μάλιστα, αποστασιοποιήθηκε από τον Βιλπέν, τάχθηκε υπέρ του συμβιβασμού, διοχέτευσε και φήμες ότι «ετοιμάζεται να παραιτηθεί» από την κυβέρνηση και έτσι ο Βιλπέν της «κοινωνικής Δεξιάς» φεύγει ατιμασμένος ως αντιλαϊκός, και ο νεοφιλελεύθερος Σαρκοζί αναδεικνύεται σε… «κοινωνικά ευαίσθητο» πολιτικό! Κάπως έτσι κινδυνεύει να την πάθει και ο Καραμανλής. Εγκατέλειψε την πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», έχει αφηνιάσει να παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και θα έρθει στη συνέχεια η Ντόρα που θα παριστάνει τη «φιλολαϊκή», πάνω στα συντρίμμια της πολιτικής καριέρας του Καραμανλή.

Νεκρανάσταση σοσιαλιστών – συνδικάτων

Ο Κ. Καραμανλής και η ΝΔ πρέπει επίσης να αντλήσουν πολιτικά διδάγματα από ένα άλλο αποτέλεσμα της ανοήτως αδιάλλακτης επιμονής του Ντε Βιλπέν στο αντιλαϊκό του μέτρο:

Χωρίς υπερβολή, κατόρθωσε να… «νεκραναστήσει» πολιτικά το διασπασμένο σε δέκα κομμάτια και πλήρως ανυπόληπτο Σοσιαλιστικό Κόμμα! Από εκεί που όλοι το είχαν ξεγραμμένο και το λοιδορούσαν -καλή ώρα σαν το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου- θεωρώντας βέβαιο ότι η Δεξιά θα πάρει «με τα τσαρούχια» τις προεδρικές εκλογές του 2007 και το μόνο που συζητιόταν στη Γαλλία ήταν ποιος από τους υποψηφίους της Δεξιάς θα γίνει πρόεδρος, ο Βιλπέν ή ο Σαρκοζί, με τις κινητοποιήσεις εκατομμυρίων που προκάλεσε ο νόμος για τους νέους η Αριστερά προηγείται στην τελευταία δημοσκόπηση της Δεξιάς με 51% έναντι 42%!΅Ανάλογο «φιλί ζωής» στο κύρος των συνδικάτων, ακόμη και στην τελείως ανυπόληπτη φιλοσοσιαλιστική ομοσπονδία CFDT που θεωρείται «ξεπουλημένη» στην κυβέρνηση και την εργοδοσία και είχε χάσει δεκάδες χιλιάδες μέλη της το 2003, επειδή είχε συμφωνήσει σε μια αντεργατική αλλαγή του Ασφαλιστικού, προδίδοντας τον αγώνα των άλλων ομοσπονδιών (στη Γαλλία δεν υπάρχει ενιαία «ΓΣΕΕ»). Αναστήθηκαν και τα «ναρκωμένα» συνδικάτα, εκτοξεύθηκε στα ύψη η δημοτικότητά τους και οι συνδικαλιστές είναι έκδηλα ευτυχισμένοι. Την έκαψε δηλαδή τη Δεξιά ο νόμος του Ντομινίκ ντε Βιλπέν σε όλα τα μέτωπα. Κάπως έτσι φαίνεται να κινείται και ο Καραμανλής – τη μια με την τροπολογία του Τσιτουρίδη, την άλλη με τις δηλώσεις της Γιαννάκου, και πάει λέγοντας. Ήδη ο «ανύπαρκτος» Γ. Παπανδρέου έχει υψώσει τους τόνους και ασκεί υποτυπώδη αντιπολίτευση, η ΓΣΕΕ του Χρ. Πολυζωγόπουλου που όλοι θεωρούσαν παντελώς ανυπόληπτη κερδίζει πόντους στην εκτίμηση τμήματος των εργαζομένων, οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να δείχνουν κλείσιμο του χάσματος που χώριζε τη ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ. «Μήπως ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν είναι σοσιαλιστικό υποβρύχιο;», έγραφε σαρκαστικά το γαλλικό φιλοσοσιαλιστικό περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ». Θα γράψουμε ίσως, μετά από λίγο, και εμείς κάτι ανάλογο για την κυβέρνηση Καραμανλή, αν κατορθώσει με την πολιτική της να «αναστήσει» το ΠΑΣΟΚ; Για να δούμε…