Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1 Στην έκθεσή του για το ελληνικό εξωτερικό χρέος το ΔΝΤ σημειώνει ότι το χρέος που έχουν στα θησαυροφυλάκιά τους οι πιστωτές του εξωτερικού φτάνει στο 80% του ΑΕΠ, ενώ το υπόλοιπο χρέος (περίπου 44,9% του ΑΕΠ) βρίσκεται σε ελληνικά χέρια (ελληνικές τράπεζες, θεσμικοί επενδυτές και ιδιώτες αποταμιευτές). Ένα μεγάλο μέρος του συνολικού δημόσιου χρέους, περίπου 150 δισ. ευρώ, κατέχουν ξένες τράπεζες, κυρίως ευρωπαϊκές. Ειδικότερα, 54 δισ. ευρώ χρωστάμε σε γαλλικές τράπεζες, 31,5 δισ. ευρώ σε γερμανικές και 48 δισ. ευρώ τα χρωστάμε σε διάφορες τράπεζες μη ευρωπαϊκών κρατών. Σ’ αυτούς λοιπόν είμαστε χρεοφειλέτες και γι’ αυτούς πάσχουμε. Η «εθνολογική» αυτή ταξινόμηση του δημοσίου χρέους είναι ενδιαφέρουσα και χρήσιμη, ειδικά στην περίπτωση που τυχόν η κυβέρνηση αποφασίσει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Εάν ληφθεί τυχόν τέτοια απόφαση, το γεγονός ότι το 1/3 του συνολικού δημόσιου χρέους βρίσκεται σε ελληνικά χέρια διευκολύνει την κυβέρνηση στους χειρισμούς της. Θα έχει απέναντί της ικανό αριθμό πιστωτών με κατανόηση. Για την τυχόν επαναδιαπραγμάτευση εκείνο που προβληματίζει είναι το μερίδιο του χρέους που κατέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτά θα ζημιωθούν, ενώ οι τράπεζες (ντόπιες και ξένες) έχουν κερδίσει αρκετά, δανείζοντας το Δημόσιο με τοκογλυφικά επιτόκια και τώρα και στο παρελθόν. Εάν το σχέδιο στήριξης βαδίσει ομαλά δεν βοηθάει τον ελληνικό λαό, αλλά τους πιστωτές μας, παλαιούς και νέους.
2 Ένα κομμάτι του ελληνικού εξωτερικού δημόσιου χρέους πάντως διαθέτει και η Κίνα, χωρίς αυτό να έχει προσδιοριστεί επακριβώς. Η κινεζική SAFE, ο κρατικός οργανισμός της χώρας αυτής που διαχειρίζεται τα πολύ υψηλά συναλλαγματικά διαθέσιμα της Κεντρικής Τράπεζας της Κίνας, ανακοίνωσε προ ημερών ότι το σύνολο των διαθεσίμων της αγγίζει το ύψος των 2,5 τρισ. δολαρίων και έχει υποστεί σοβαρές ζημίες από επενδύσεις 630 δισ. δολαρίων σε κρατικά ομόλογα κρατών-μελών της Ευρωζώνης (φυσικά από την υποτίμηση της παρούσης αξίας τους). Και επόμενο είναι να ανησυχούν, καθώς διαπιστώνουν ότι συνεχώς αυξάνεται η κρίση δανεισμού στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Μάλιστα οι «Financial Times» δημοσίευσαν την πληροφορία ότι αξιωματούχοι της SAFE συναντήθηκαν πριν από λίγες ημέρες με ξένους τραπεζίτες μυστικά στο Πεκίνο και συζήτησαν το θέμα της έκθεσης της χώρας τους σε κρατικά ομόλογα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας (5 χώρες της Ευρωζώνης με σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα). Τι φοβούνται όμως οι κινέζοι αξιωματούχοι και οι κεντρικοί τραπεζίτες; Καθώς βλέπουν να επιδεινώνεται το πρόβλημα δανεισμού των παραπάνω χωρών, φοβούνται ότι στη συνέχεια η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν θα είναι σε θέση με τη διάθεση μόνο 750 δισ. ευρώ που διαθέτει το Ταμείο Στήριξης να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η δημοσιονομική κρίση. Ακόμη φοβούνται ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας που εφαρμόζουν χωρίς οίκτο τα κράτη της νότιας ευρωζωνικής περιοχής, εγκυμονούν τον κίνδυνο μιας γενικευμένης εξέγερσης των λαών. Πάντα σοφοί οι Κινέζοι!
3 Η Ρουμανία, όπως είναι γνωστό, ανήκει στην ΕΕ-27 και βρίσκεται κι αυτή κάτω από το καθεστώς κοινοτικής επιτήρησης, λόγω υψηλού ελλείμματος (8,3% του ΑΕΠ). Όμως έχει πολύ χαμηλό δημόσιο χρέος, που μόλις φτάνει στο 30,5% του
ΑΕΠ, ενώ μέχρι το τέλος του 2010 υπολογίζεται ότι θα έχει σκαρφαλώσει στο περίπου 70%, λόγω σχεδόν μηδενικού ρυθμού ανάπτυξης και ταχύτατης διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Για να συγκρατήσει την κατάσταση ο πρωθυπουργός της Ρουμανίας, με την αξίωση του ΔΝΤ, δήλωσε αποφασισμένος να εφαρμόσει και δεύτερο πακέτο μέτρων σκληρής λιτότητας. Ο Εμίλ Μποτς για τη μείωση του ελλείμματος στο 6,8% του
ΑΕΠ (δηλαδή κατά 1,5 μονάδα) θα ζητήσει μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων κατά 25%! Και των συντάξεων κατά 15%! Με εξαίρεση από τις περικοπές αυτές των πλέον χαμηλών μισθών και συντάξεων. Το νέο αυτό πακέτο μέτρων προκάλεσε τη σφοδρή αντίδραση των συνδικάτων που απειλούν να προχωρήσουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Η εξέγερση των εξαθλιωμένων (μισθωτών και συνταξιούχων) είναι το άγχος του σημερινού κατεστημένου που, όπως πάντα, τα θέλει όλα δικά του. Και σήμερα επιδιώκει την εξασθένηση της δύναμης των εργαζομένων και την εξαθλίωσή τους για να πετύχει τις δικές του απάνθρωπες επιδιώξεις.