Διά χειρός…
…του αειμνήστου μεγάλου νομομαθούς Αλέξανδρου Βαμβέτσου από το άρθρο του περιοδικού «Χρόνος» τον Ιούνιο του 1963 με τίτλο «Δανειζόμεθα από τους… οφειλέτες μας». Με αφορμή το κούρεμα τότε του ελληνικού δημόσιου χρέους, καταγγέλλει την άρνηση της Γερμανίας να αποζημιώσει την Ελλάδα, όπως έκανε με τις σκανδιναβικές χώρες, για τις ζημίες που υπέστη στη διάρκεια του πολέμου, σημειώνοντας ότι «η Ελλάς ουδέποτε παρητήθη (ούτε ήτο άλλως τε τούτο δυνατόν, αφού δικαιούχοι ήσαν τα άτομα και όχι τα Κράτη) των δικαστικώς αναγνωρισμένων απαιτήσεων των υπηκόων της (ανερχόμενων μετά των τόκων εις 200 εκατ. μάρκα)».
Και αναφερόμενος σε άρθρο της εφημερίδας «Libre Belgique» (φύλλο 25ης Αυγ. 1959), σύμφωνα με το οποίο «η Γερμανία είναι δυσηρεστημένη με την Ελλάδα εγείρουσαν αξιώσεις και μας μέμφεται διότι ελησμονήσαμεν συχνά ότι μας εξήγαγεν (ενν. η Γερμανία) από δύσκολους οικονομικάς συνθήκας διότι μας είχε χορηγήσει δάνεια ανασυγκροτήσεως…», τονίζει:
«Θα ήτο περίπου ως εάν πλούσιος βιομήχανος, φονεύσας με το αυτοκίνητόν του οικογενειάρχην, την επομένη επεσκέπτετο την οικογένειαν του θύματος και, αντί πλήρους αποζημιώσεως, προσεφέρετο να την διαθρέψη επί σειράν ετών με τα προϊόντα του εργοστασίου του, υπό τον όρον ότι το ισότιμον αυτών των μετά τόκων θα επεστρέφετο και ότι η οικογένεια θα ώφειλε να είναι και ευγνώμων διά την βοήθειαν». Και συμπέραινε: «Δάνειον και αποζημίωσις είναι εντελώς διάφοροι έννοιαι και νομίζω ότι, ό,τι ήτο ορθόν διά τους Εβραίους, τους Νορβηγούς και τους Δανούς πρέπει να είναι εξ ίσου ορθόν διά τους Έλληνας». «Είναι απορίας άξιον πώς αι ελληνικαί κυβερνήσεις, ενώ απέδωκαν γερμανικάς περιουσίας άνευ ανταλλάγματος, δεν προέβησαν εις έντονα διαβήματα προς διακανονισμόν των δύο τούτων ζητημάτων», πόσω μάλλον που «η Ελλάς, σύμμαχος της Γερμανίας εις το ΝΑΤΟ (είναι) καλός πελάτης της…».
(Από τη σελίδα «Ιστορία – Διπλωματικά Αρχεία» της Φωτεινής Τομαή στο «Βήμα»)
****
…του καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ι. Μ. Κονιδάρη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ενός νόμου χρεία…»:
Όταν το ήθος και η τσίπα ήταν στοιχεία του είναι μας…
«Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γενικευμένο πλέον φαινόμενο διαχύσεως της παραβατικότητας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και αρνήσεως εφαρμογής των κείμενων νόμων και κάθε κανονιστικής διατάξεως που δεν μας συμφέρει…».
«Ενός νόμου εστί χρεία… Νόμου όμως όχι της Πολιτείας, αλλά του ηθικού νόμου. Αλλά αυτό ούτε η γενιά μας, ούτε, φοβούμαι, και η επόμενη, είναι σε θέση, πλέον, να το πετύχουν. Χρειάζεται προπαιδεία… Μεθοδική προσπάθεια… Σκληρή πειθαρχία…
Και η προπαιδεία αυτή προϋποθέτει και τους κατάλληλους παιδαγωγούς. Προϋποθέτει δασκάλους-πρότυπα!.. Αφοσιωμένους!.. Ανιδιοτελείς!.. Όπως εκείνοι που, με πολύ λιγότερα οικονομικά μέσα, ανάστησαν γενιές Ελλήνων λίγες μόλις δεκαετίες πριν… Όταν το ήθος και η τσίπα, παρά την υλική πενία, μας χαρακτήριζαν ως λαό, ήταν στοιχεία του είναι μας…
Πού θα βρεθούν όμως σήμερα, σʼ αυτούς τους αποκαλυπτικούς καιρούς που διανύουμε, τέτοιοι παιδαγωγοί; Σʼ αυτό το ερώτημα, δεν είμαι έτοιμος να δώσω απάντηση.
Ίσως μια μεγάλη καταστροφή φέρει μαζί της και την απάντηση… Ο μη γένοιτο!
Ίσως η νέα ίνδικτος, που μόλις άρχισε, αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο… Είθε!».
****
… του Δημήτρη Μητρόπουλου από τις «Αγιογραφίες του» με τίτλο «Τραγωδία»:
Η αδυναμία του…
«Υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί που, ανερχόμενοι στην καρέκλα, διδάχθηκαν την αξία της κοινής λογικής. Ή που τους υποχρέωσαν να γίνουν ρεαλιστές οι ισορροπίες, τις οποίες αναγκάστηκαν να μάθουν να τηρούν. Υπάρχουν άλλοι –σπανιότερη κατηγορία– που έφθασαν στην κορυφή χωρίς να τραυματιστεί η εμπιστοσύνη που έχουν στην προσωπική τους ευφυΐα. Ο Βενιζέλος ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και η έως τώρα πολιτεία του ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ –έξι μήνες έχουν περάσει– φανερώνει τόσο μια αδυναμία, όσο μια απροθυμία, να συνθέσει. Όχι να συνθέσει πολιτικές. Αυτό το έκανε στις κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Αλλά να συνθέσει ένα σχήμα προσώπων ώστε όσοι συμμετέχουν σε αυτό να αισθάνονται ότι τους αναλογεί πραγματικός ρόλος».
****
… του «Ριζοσπάστη» από τη στήλη «Αποκαλυπτικά»:
Από το 8ωρο στο 13άωρο…
«Νέα αντεργατικά μέτρα με στόχο τη μεγαλύτερη ευελιξία στις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν, να απολύουν και να απασχολούν το προσωπικό τους είναι ήδη έτοιμα. Έτσι μαζί με τη μείωση στο 50% της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης ή σύνταξης, ένα ακόμη μέτρο έρχεται να βάλει φουρνέλο σε ό,τι είχε απομείνει από τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και την εβδομαδιαία διάρκειά του. Είναι λοιπόν έτοιμο το μέτρο της 6ήμερης εργασίας για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, χωρίς πληρωμή των 5 ωρών εργασίας πάνω από το 8ωρο, δηλαδή χωρίς πληρωμή υπερωριών. Αυτό το τελευταίο είναι ήδη έτοιμο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2010 με τις ρυθμίσεις της οδηγίας για την “οργάνωση του χρόνου εργασίας”, όπως διαμορφώθηκε με τη συζήτηση και την τελική έγκριση της Έκθεσης Σέρκας. Ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δύο βάρδιες, για 13 ώρες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση».