ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ…

Και δικαιολογημένα πανικόβλητος κι ακόμη παραπάνω, από το σωρό των προβλημάτων, κάτι περίπου σαν εκείνες τις εφιαλτικές μάγισσες του Σάλεμ, που του φόρτωσαν όλοι οι υπόλοιποι συμπαρακαθήμενοι του υπουργικού συμβουλίου, που τον περιμένουν αμήχανοι κάθε πρωί να καταλάβουν από το ψύχραιμο, όσο γίνεται, ύφος του αν μπόρεσε όλη τη νύχτα να κλείσει βλέφαρο…

Βλέπεις, δεν το είχαν προβλέψει να περιοριστούν σε ένα πιο οικονομικό και λιγοέξοδο υπουργικό συμβούλιο, έτσι που να μπορούσε από ένας υπουργός να έχει την ευθύνη να κουμαντάρει από δύο και τρία υπουργεία μαζί, έτσι δηλαδή που να μπορούσαν να αποφορτίσουν τον κ. Παπαδήμο από το σύνολο προβλημάτων, αλλά πάλι θα μου πεις «και τώρα που όλοι τους έχουν από ένα, τα λύνουν;» και θα σε ρωτήσω κι εγώ, με τη σειρά μου, «γιατί, είδες εσύ ποτέ υπουργό να λύνει τα προβλήματα του υπουργείου του;», για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή… Όχι βέβαια, αφού άλυτα μένουν και έτσι θα παραμένουν μέχρι να τα σκεπάσει ο χρόνος και αυτή είναι η καλύτερη και η μοναδική λύση των προβλημάτων, μικρών και μεγάλων: Η λήθη που μας προσφέρει απλόχερα ο χρόνος, ο και «πανδαμάτορας» στην ευρύτερη κυβερνητική του χρήση!

Ενώ με ένα μικρότερο υπουργικό συμβούλιο ο κ. Παπαδήμος θα μπορούσε ηρωικά και με αυτοθυσία να δηλώνει τόσο στον ακούραστο κ. Βενιζέλο όσο και στον παχύσαρκο κ. Πάγκαλο «φέρτε μου κι άλλα προβλήματα, φέρτε μου κι άλλα», αντέχει ακόμα ο καινούργιος σας, άσχετο αν ποτέ δεν το φαντάστηκε ούτε στο χειρότερό του όνειρο, ότι δεν θα μπορούσε έστω και με ένα μαγικό ραβδάκι, απλώς με ένα «πουφ», να λύσει όλα τα προβλήματα που άφησε φεύγοντας τρεχάλα ο Γιώργος Παπανδρέου μετά από εκείνες τις απερίγραπτες τρεχάλες παραδαρμένος και παραζάλιστος από συσκέψεις κορυφής και συμβούλια απερίγραπτου βάθους. Τότε, θα το θυμάστε βεβαίως, που σταυροκοπηθήκαμε και είπαμε περιμένοντας τον «σωτήρα» του Τιτανικού μας:

«Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…».

Ποιου «Κυρίου» δεν το λέμε, μη μας κλέψουν την έμπνευση και την πρωτοτυπία και χάσουμε τα «μπράβο μας» που με έναν οικονομολόγο διεθνούς αναγνώρισης βρήκαμε τη λύση των προβλημάτων μας, όπως τότε και με τον αξέχαστο Ξενοφώντα Ζολώτα τον κάναμε πρωθυπουργό και ο άνθρωπος κόντεψε να χάσει τους καθημερινούς του υπνάκους μέχρι τον μεγάλο του ύπνο…

Αλλά ο ευλογημένος, πριν πει το «μεγάλο του ναι» για την πρωθυπουργική του καρέκλα, που σχεδόν στο παρακαλετό του τη δώσανε, εκείνος μάλιστα ο Δον Καρατζαφέρης μόνο ευχέλαιο που δεν άναψε, δεν φώναζε ο χριστιανός, πέντε περαστικούς από τον δρόμο ή τουλάχιστον από όλους εκείνους που ήταν κάθε απόγευμα μαζεμένοι στο Σύνταγμα και να τους ρωτήσει τον καθένα χωριστά, για μερικά πολύ απλά προβλήματα:

Τον 1ο από τους πέντε αν είχε κάπου εκεί γύρω από μαγαζάρα μέχρι απλό μαγαζάκι του μεροκάματου, γιατί του έχει βάλει και το λουκέτο και το έκλεισε με φέσια στην αγορά;

Τον 2ο αν είναι πολύτεκνος για το πώς θα βολέψει την κατάσταση για να πάρει στα παιδιά του από ένα ζευγάρι παπούτσια πάνινα για να πάνε εκδρομή στα Γιάννενα;

Τον 3ο αν τον έχουν απολύσει και χωρίς μάλιστα να πάρει ούτε αποζημίωση και τώρα δεν τολμάει ούτε απ’ έξω να περάσει από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς του…

Τον 4ο έναν από καθόλου σπάνια περίπτωση, που πέντε χρόνια τώρα κυκλοφορεί με τρία διπλώματα τεχνικού με ειδικότητα χωρίς να έχει βρει μεροκάματο…

Και τον 5ο έναν καθόλου σπάνιας περίπτωσης κι αυτός, που ψάχνει στα σκουπίδια μήπως και βρει κανένα πακέτο από τα «ληγμένα» για να βάλει το μεσημέρι κάτι στο στόμα του…

Ο «εθνοσωτήρας πρωθυπουργός μας» του «ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ» θα μάθαινε πολλά περισσότερα και θα είχε μεγαλύτερο κουράγιο, από όσο με κάθε τρόπο προσπάθησαν οι πρόθυμοι σύμβουλοι να τον πείσουν για το «μεγάλο ναι», αντί να τον οδηγήσουν στο «μεγάλο όχι» για ένα αποτέλεσμα, όπως δείχνουν τα πράγματα, προαποφασισμένο…

ΓΙΑ ΤΗ «ΧΩΡΑ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ»

«Σύλλας Τζουμέρκας». Σημειώσατε το όνομα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, εκεί που εμπιστευόμαστε άγνωστα ονόματα και γεγονότα που κάποτε θα χρειαστεί να επανέλθουμε σ’ αυτά για να τα ξανασυζητήσουμε ή ακόμα για να επιβεβαιώσουμε κάποιες αισιόδοξες προβλέψεις μας για την εξέλιξή τους.

Έτσι και με το όνομα που προαναφέραμε, χωρίς βέβαια εκείνο το ηχηρότατο περί «Τζουμέρκων» να παραπέμπει και σε κάποιο ψευδώνυμο εντονότερης ελληνικότητας του κατόχου όπως θα λέγαμε και «εδώ είναι Βαλκάνια και μην το περνάς αψήφιστα», όπως και ο Μπρέγκοβιτς με τις έντονες χάλκινες ορχηστρικές του προσπαθεί να κάνει όσο γίνεται πιο αισθητή τη σερβική παρουσία του. Όπως και το «Τζουμέρκας» παραπέμπει σε «Ελλαδάρα» πρώτου μεγέθους!

Έτσι και με το όνομα που προαναφέραμε στην αρχή του σημερινού μας σημειώματος. Άγνωστός μας ο Σύλλας Τζουμέρκας, ως τώρα γνωστός σαν «μικρομηκάς» στους κύκλους των κατασκευαστών ταινιών μικρής διάρκειας, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του και συγχρόνως και «ταινία μεγάλου ενδιαφέροντος» που την παρουσίασε η ΕΤ-1 την περασμένη εβδομάδα. «Χώρα προέλευσης», ο τίτλος της και η μεγάλη έκπληξή της οφείλεται σε μια «μοναδικότητα» που πολύ σπάνια συνταντούμε στην εγχώρια παραγωγή. Όχι ότι δεν είναι λίγοι οι δημιουργοί μας που ξεχωρίζουν από τους άλλους με το χάρισμα της «ιδιαιτερότητας» που έχουν οι ταινίες. Με τη διαφορά η «ιδιαιτερότητα» που έχει η ταινία του Τζουμέρκα (το ξαναγράφω για να το συνηθίσω) είναι σαν να έγινε κάτι εντελώς διαφορετικό με άλλους σκηνοθέτες. Δηλαδή σαν να μην πήγε ο ίδιος να διαλέξει τον «διευθυντή φωτογραφίας» που τον έκρινε κατάλληλο για να κάνει «εικόνες» αυτά που είχε σκεφτεί στο σενάριό του, αλλά το αντίθετο, που πιθανότατα είχε συμβεί, ήταν να πήγε… μόνη της η κινηματογραφική «κάμερα» για να διαλέξει τον χειριστή της που θα έκανε σχεδόν «ερωτική» τη σχέση σκηνοθέτη και μηχανής λήψεως, έτσι που σε κάνει να νομίζεις ότι σε σκηνές έντονου πάθους μετέχει και η «κάμερα» σαν ο «τρίτος» της παρέας, όχι σαν μια από τις συνηθισμένες σκηνές ομαδικής ερωτικής συνεργασίας, αλλά σαν ένα ξέσπασμα πάθους, διαμαρτυρίας, οργής, όπου η πρωταγωνίστρια της ταινίας, Αμαλία Μουτούση, δίνει κυριολεκτικά ρεσιτάλ σύγχρονης κινηματογραφικής ερμηνείας, χωρίς η συμμετοχή της να αποτελεί το μοναδικό θετικό της στοιχείο. Θέλω ακόμα να προσθέσω την τελειότητα των στοιχείων της ταινίας του Σύλλα Τζουμέρκα, δίνοντας όσο περισσότερα για την έρευνα σε βάθος του τίτλου της. «Άπαιχτος», όπως θα τον χαρακτήριζε, εκτός αν με έχει προλάβει, ο μάστορας της κινηματογραφικής κριτικής Δανίκας στην τηλεοπτική παρουσία της ταινίας και ίσως να είναι αρκετό να προσθέσω ότι τα 120 λεπτά που κράτησε η προβολή της, ούτε που τα κατάλαβα για πότε πέρασαν και ήταν και περασμένα μεσάνυχτα για μια ταινία καθόλου ευχάριστη για εκείνη την ώρα και για χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα!

Ειδικά τώρα που τα ελληνικά ονόματα άρχισαν πάλι να περπατάνε στα διεθνή φεστιβάλ, παρά τις κάποιες επιφυλάξεις που δημιουργούν μερικά από αυτά, εύχομαι το όνομα του δημιουργού της «Χώρας προέλευσης» να γίνει κι αυτό «κυκλοφορήσιμο», γιατί ειδικά εκείνο το «ΤΖΟUMERKAS» στα αγγλοσαξωνικά πολύ το κάνω κέφι να το διαβάζω…

****

ΚΑΙ ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΑΠΟ ΤΑ «ΣΥΝΤΟΜΑ» ΠΟΥ
Η ΑΝΕΚΔΟΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ!

ΠΑΡΑ πολύ θα ήθελα να έβλεπα το περιεχόμενο του εγγράφου με το οποίο ο πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Πετσάλνικος, επέστρεψε τη δήλωση περιουσιακής κατάστασης του κ. Άκη Τσοχατζόπουλου, με το χαρακτηρισμό, ως λέγεται, σαν «απαράδεκτης».

Αλήθεια ή ψέματα, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν!

Να ήταν σε γλώσσα πολιτικής ευπρέπειας, όπως αρμόζει σε εθιμοτυπικούς κανόνες και μάλιστα κομματικά συνεργαζομένων ή ψυχρή και διπλωματική γλώσσα για να μην εκφράζει ούτε συναισθήματα ούτε υποψίες ούτε και να παραπέμπει σε διαφαινόμενες κατηγορίες;

Εκτός από μπρος αν ήταν σβησμένη με μια μολυβιά (πράσινη κατά προτίμηση) και από πίσω είχε την απάντησή του, ο κ. Πετσάλνικος, γράφοντας:

«Ρε συ Άκη, είπαμε να έχουμε και λίγη ντροπή επάνω μας!»

Άραγε, μέχρι πόσο θα πλήρωνε, στο αυθεντικό του όμως, ένα τέτοιο «ραβασάκι» ένας μανιώδης συλλέκτης για αντικείμενα διασημοτήτων;

• Μέχρι τώρα ξέραμε για αποδράσεις, ακόμα και με ελικόπτερα από τον Κορυδαλλό, μερικές από τις οποίες θυμίζουν ταινίες με τον Μπρους Γουίλις και τον Σιλβέστερ Σταλόνε.

Έτσι όμως και αρχίσουν να βγαίνουν στη φόρα και ανοιχτοί λογαριασμοί πολιτικών στην Ελβετία και όχι μόνο εκεί, αλλά και σε άλλα μαγικά νησιά όπου κι αν βρεθούμε, με «οικονομικές οφ σορ κατασκηνώσεις», τότε να δείτε πόσες αποδράσεις θα έχουμε και από τη Βουλή μας… και θα πρόκειται για «τρελές» και «οριστικές» διακοπές!

Καιρός δεν είναι κάποτε να γλιτώσουμε και από τα βουλευτικά «γκόλντεν μπόις»;

• Αμ, εκείνη η ανεκδιήγητη Νάνα Μούσχουρη; Τόσα χρόνια έφαγε, μάζεψε τα τρελά τάλιρα με το να τα τραγουδάει σε όλα τα μέρη του κόσμου, χιλιάδες, εκατομμύρια οι δίσκοι της που έχουν «Τόσο πίκρα, τόσο λύπη, τόσο αίμα – κι ούτε ένα ευχαριστώ» που λέει και το άλλο τραγούδι του Χατζιδάκι που μ’ αυτό γέμισε χρήμα η κ. Νάνα μας… κι όμως δεν δίστασε να πει τα χειρότερα για τα συμπατριωτάκια της, η Νάνα μας, τόσα χρόνια που δεν άφησε τζουγκ-μποξ που να μην το αδειάσει…

Και ούτε ένα ευχαριστώ. Μπράβο, Νάνα μας, και σου είχαμε και εκτίμηση που σε ξέραμε και από εκείνα τα παλιά, τα όμορφά μας χρόνια…

• Άδικα ρωτάει με το δικό της τρόπο δημοσιογραφική Κασσάνδρα όλους εκείνους που φάγανε το δημόσιο χρήμα…

«Τόσα χρόνια τους κυνηγούσαμε, γράφει, να μας πούνε πού τα βρήκανε. Τώρα, λέει, θα τους κυνηγάμε να μας πούνε ΠΟΥ ΤΑ ΠΗΓΑΝΕ; Φτάνει μόνο να μην τους ρωτήσουμε: ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ;

Δεν χρειάζονται απορίες. Όλοι το ξέρουν. Τα φάγανε με τον Πάγκαλο. Μόνος του το αποκάλυψε!