Δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι οι μισθωτοί, οι νέοι, οι συνταξιούχοι

Ένας χρόνος κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με την Ελλάδα να βιώνει μια πρωτόγνωρη κοινωνική πραγματικότητα, την ανεργία να καλπάζει στο 15% του εργατικού δυναμικού, τις τιμές να αυξάνονται ραγδαία, την αγοραστική δύναμη του λαού να καταβαραθρώνεται, τα λουκέτα των μικρομεσαίων να γίνονται καθημερινή ρουτίνα, το σύστημα του κοινωνικού κράτους να διαλύεται και το Ασφαλιστικό να στραγγαλίζεται.
Ποιος θα το πίστευε όμως πέρυσι, τέτοιον καιρό, ότι όταν ο νεοεκλεγείς σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μάς προέτρεπε να «πάμε», εννοούσε την υποταγή στο Μνημόνιο και την αποδοχή του γεγονότος ότι θα ζούμε με «παρόν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» (θυμάστε το «λεφτά υπάρχουν»;)… Εκεί λοιπόν που ο κ. Παπανδρέου παρακαλούσε για «στήριξη» και έλεγε για «πιστόλι πάνω στο τραπέζι», που «δεν το χρειαζόμαστε», αλλά «θέλουμε να υπάρχει», ήρθε η υπαγωγή στο ΔΝΤ και τα συνεπακόλουθά της: τα μέτρα περιορισμού εισοδήματος σε μικρά και μεσαία εισοδήματα, η «χαμένη γενιά» των 592 ευρώ και ένα νέο κύμα μετανάστευσης, κυρίως των πτυχιούχων νέων μας, το οποίο αποστερεί τη χώρα από πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, καθώς και οι αιφνιδιαστικές ρυθμίσεις του Ασφαλιστικού, που μοιάζουν σε πολλές περιπτώσεις εκδικητικές απέναντι στα σχέδια ζωής μιας ολόκληρης γενιάς, που καλείται να πληρώσει πολύ σκληρά την ενδοτικότητα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στο θέμα του Μνημονίου.
Τα αποτελέσματα της κοινωνικής κρίσης είναι ήδη ορατά, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί επαρκώς τα αδιέξοδα της κοινωνίας. Δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι οι μισθωτοί, οι νέοι, οι συνταξιούχοι.
Ομιλούν για άμεσα μέτρα, και εννοούν να την πληρώσουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, εκείνοι που ζουν από την εργασία, τη σύνταξη και το μεροκάματο. Η κυβέρνηση όμως θα πρέπει να μας πει τι κάνει ενάντια στα καρτέλ, πόσο θα φορολογήσει τις μεγάλες ιδιοκτησίες και τα κότερα, τι κάνει τελικά με τις offshore εταιρείες, πώς θα πατάξει την εισφοροδιαφυγή και πώς θα κινηθεί εναντίον όσων χρωστούν δισεκατομμύρια στο ΙΚΑ και στα άλλα ασφαλιστικά ταμεία.
Οι όποιες θυσίες καλούνται να κάνουν τώρα οι πολίτες είναι μονομερείς και επομένως κοινωνικά άδικες. Η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να κάνει έναν διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτούς που βγάζουν αεριτζίδικα εισοδήματα και ζουν παρασιτικά και στις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, εκείνους δηλαδή που οι δράσεις τους είναι η «κινητήριος δύναμη» για να βγει η χώρα από την κρίση. Προς το παρόν η κυβέρνηση του Μνημονίου συμπεριφέρεται ως να είναι ύποπτοι οι πολίτες που δεν φοροδιαφεύγουν, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο το μαύρο χρήμα και την παραοικονομία.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το Μνημόνιο δεν δημιουργεί ανάπτυξη, δεν προσφέρει δίχτυ προστασίας στους μη έχοντες, δεν περικόπτει τις δαπάνες αναλογικά (αλλά οριζόντια). Εάν η κυβέρνηση περιοριστεί στους αριθμούς της λογιστικής των ελλειμμάτων, κομβικό ζήτημα, αλλά όχι το μοναδικό, τότε κινδυνεύει η χώρα να αντιμετωπίσει στο μέλλον μια ακόμα ύφεση και ο ελληνικός λαός την εξαθλίωση!
Η χώρα έχει ανάγκη μεγάλες επενδύσεις σε σύγχρονους κλάδους και υποδομές, πλάνο εξειδικευμένης περιφερειακής ανάπτυξης, που να αξιοποιεί στο έπακρο τις ιδιαιτερότητες και τα δυνατά σημεία κάθε περιοχής, και ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου όραμα δεν θα είναι το 0,9 για την είσοδο σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με ελλιπείς προοπτικές ποιοτικής ακαδημαϊκής κατάρτισης και επαγγελματικής αποκατάστασης.
Η Ελλάδα της επόμενης μέρας, η Ελλάδα που θα έχει βγει από μια προδιαγεγραμμένη πορεία ακρωτηριασμού του μέλλοντος των επόμενων γενεών, δεν θα μπορεί εκ των πραγμάτων να είναι η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Θα είναι η Ελλάδα που επέζησε από το Μνημόνιο, βίωσε το ΠΑΣΟΚ, έπαθε… και έμαθε!