Δίκαια μέτρα;

Σε όλους τους τόνους οι πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση προσπαθούν να πείσουν ότι τα μέτρα των 11,5 δισ. θα είναι δίκαια κατανεμημένα. Απʼ αρχής να τονίσουμε ότι δεν υπάρχουν δίκαιες περικοπές όταν αυτές αφορούν μισθούς και συντάξεις που ήδη έχουν περικοπεί με το πρώτο Μνημόνιο. Έστω όμως ότι πραγματικά καταβάλλεται προσπάθεια ώστε οι νέες περικοπές σε μισθωτούς και συνταξιούχους να κατανεμηθούν με τον πιο δίκαιο τρόπο. Και επʼ αυτού ακούγεται, για παράδειγμα, να μπαίνουν κόκκινες γραμμές στο ύψος των 1.000 ευρώ στις συντάξεις και ζητείται οι περικοπές να γίνουν πάνω απʼ αυτό το όριο – κι αυτό το ονομάζουν δίκαιη κατανομή.

•Όμως δίκαιη κατανομή περικοπών συντάξεων δεν υπάρχει, εάν δεν ληφθεί υπόψη το λεγόμενο οικογενειακό εισόδημα. Συγκεκριμένα, σʼ ένα νοικοκυριό που μπαίνουν δύο συντάξεις των 1.000 ευρώ το οικογενειακό εισόδημα ανέρχεται σε 2.000 ευρώ. Σʼ ένα άλλο νοικοκυριό που μπαίνει μία σύνταξη των 1.500 ευρώ, γιατί η σύζυγος δεν εργάστηκε επειδή εγκλωβίστηκε στο μεγάλωμα των παιδιών, το οικογενειακό εισόδημα είναι η μία μόνο σύνταξη των 1.500 ευρώ. Κι όμως η κρατούσα κατάσταση θεωρεί δίκαιο μέτρο να περικόψει τη σύνταξη των 1.500 ευρώ, που αποτελεί το όλον εισόδημα των νοικοκυριών, και να προστατεύσει το οικογενειακό εισόδημα των δύο συντάξεων που φθάνει τα 2.000 ευρώ. Ο ίδιος παραλογισμός ισχύει και για τη φορολογία εισοδήματος νοικοκυριών που έχουν έναν, δύο ή τρεις εργαζόμενους. Το νοικοκυριό με τον έναν εργαζόμενο επιβαρύνεται υπέρμετρα από τη φορολογία, ιδιαίτερα εάν αφορά υψηλόμισθους. Θα το πούμε καθαρά: χωρίς τη θέσπιση του οικογενειακού εισοδήματος, δίκαιη φορολόγηση ή δίκαιες περικοπές δεν υπάρχουν. Άρα να μη μας παραμυθιάζουν οι πολιτικοί ταγοί ότι δίνουν μάχη να διασώσουν από τις περικοπές τις συντάξεις των 700 ή 800 ή 1.000 ευρώ, για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα δεν δίνουν μάχη, σκιαμαχούν όσο δεν βλέπουν το δάσος του οικογενειακού εισοδήματος και αρκούνται στο δέντρο του ατομικού εισοδήματος.