Για τελευταία φορά, ως χρέος οφειλόμενο…
Από του έτους 2007, η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας φιλοξένησε σειρά άρθρων μου για τα έργα και τις ημέρες μου στην ΟΠΑΠ ΑΕ.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από τότε και με δεδομένη την άσκηση ποινικής δίωξης κατά τα σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου, οφείλω –πέραν της… αποχής μου από τη συναφή αρθρογραφία για τον εφεξής χρόνο και μέχρι της οριστικής δικαστικής κρίσης– να ευχαριστήσω δημόσια «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» για το ελεύθερο «βήμα» που μου προσέφερε, και τούτο ενώ ελέγοντο και εγράφοντο πλείστα όσα…
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από τότε, είναι απολύτως επίκαιρη η δήλωσή μου της 2-8-2007 (την επαύριον, δηλαδή, της υπογραφής της κρινόμενης σύμβασης), όπως αυτή αναρτήθηκε τότε στο επίσημο σάιτ της ΟΠΑΠ ΑΕ και έχει ως εξής:
«Η λήθη είναι κακός σύμβουλος. Το ζήτημα, άλλωστε, δεν είναι η υπογραφή μιας συμφωνίας, αλλά προεχόντως η διαδικασία που ακολουθείται και το περιεχόμενό της.
Επί του περιεχομένου της συμφωνίας που υπέγραψε η διοίκηση της εταιρείας, θα αρκούσε ίσως, από μόνη της, η υποδοχή που της επιφύλαξε η επενδυτική κοινότητα, μολονότι οι εκτιμήσεις είναι πρόωρες και θα πρέπει να αξιολογηθούν σε βάθος χρόνου.
Επί της, καθ’ όλα νόμιμης, διαδικασίας κατά τις διατάξεις του νόμου, του καταστατικού και του κανονισμού προμηθειών της ΟΠΑΠ ΑΕ, υπάρχει και γνώση και επίγνωση.
Μόνο όσοι εθελοτυφλούν, θα συνιστούσαν τη στρεβλή οδό των συνεπειών που θα ανέκυπταν από τη μη επίτευξη συμφωνίας, τις οποίες θα υφίσταντο οι μέτοχοι της εταιρείας (εν οις και το ελληνικό Δημόσιο), οι 5.500 οικογένειες των πρακτόρων, συνεργατών της ΟΠΑΠ ΑΕ, ακόμη και οι εργαζόμενοι της εταιρείας.
Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα που προέχει δεν είναι η ιδιότητα ενός προμηθευτή, αυτοτελώς, αλλά η επιβολή όρων και κανόνων, σε μια συμφωνία που διαφαλίζει όχι μόνο τη συνέχεια, αλλά και την αναπτυξιακή πορεία της ΟΠΑΠ ΑΕ για την προσεχή τριετία.
Τριετία ασφαλώς κρίσιμη, εν όψει των συντελούμενων διεθνώς διεργασιών για την κατάργηση του κυριαρχικού μονοπωλιακού δικαιώματος κάθε κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διεργασίες που ασφαλώς δεν συγχωρείται να διαφεύγουν και έχω τη βεβαιότητα ότι δεν διαφεύγουν την προσοχή των πλευρών εκείνων που θέλουν να ξεχνούν το παρελθόν.
Γι’ αυτό και χρήσιμο θα ήταν να υπομνησθεί ότι στην περίπτωση που είχε ανανεωθεί η σύμβαση μεταξύ ΟΠΑΠ ΑΕ – ΙΝΤΡΑΛΟΤ για το παιχνίδι ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ –σύμβαση εκ του περιεχομένου της οποίας η ΟΠΑΠ ΑΕ οδηγείτο δέσμια σε υποχρεωτική τριετή ανανέωσή της– η εταιρεία μας θα είχε κόστος τουλάχιστον 600 εκατομμυρίων ευρώ (προμήθεια προς την ανάδοχο εταιρεία) για την εφεξής τριετία που είχε «υποχρεωτικώς» συνομολογηθεί από του έτους 1999.
Ας μη λησμονείται λοιπόν (λησμονείται, πράγματι;) ότι από τις αρχές του χρόνου το παιχνίδι ΠΑΜΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ διοργανώνεται από την ΟΠΑΠ ΑΕ, η διοίκηση της οποίας –με καθαρό πρόσωπο και μη κρυπτόμενο από «μάσκες»– έχει και το θάρρος και την τόλμη να κοιτάζει τους πάντες κατά πρόσωπο, ιεραρχώντας το κοινό και μόνο συμφέρον».
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από τότε, κάποιοι συνθλίβονται εν μέσω του διαγκωνισμού επιχειρηματικών συμφερόντων, τα οποία και τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Του διαγκωνισμού και όχι του… διαγωνισμού, που μέχρι και του χρόνου που τινάχθηκε στον αέρα, θα πρέπει να διδάσκεται ως «μνημείο διαφάνειας» και υγιούς, επί ίσοις όροις, συναγωνισμού.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από τότε, η ΟΠΑΠ ΑΕ συνιστά κεφαλαιώδους σημασίας περιουσιακό στοιχείο για την ελληνική οικονομία, αλλά και για την ελληνική κοινωνία.
Ανεξάρτητα από την τύχη που η συγκυρία τής επιφυλάσσει –είναι αδιανόητη η αποξένωση του ελληνικού Δημοσίου και μάλιστα η διασφάλιση εφάπαξ εσόδων, αντί της πάγιας, σταθερής και εξελικτικής προσπόρισης πολλαπλάσιων, σε βάθος χρόνου– κάποιοι θα ήθελαν να μην υπήρχε… σήμερα, τέσσερα χρόνια από τότε!
Αυτά, όμως, τα κρίνει η ελληνική Δικαιοσύνη και συνεπώς παρέλκει εφεξής οποιαδήποτε, εκ μέρους μου, συναφής αρθρογραφία.
Δεν παρέλκει, αντίθετα, η δημόσια επαναβεβαίωση των ευχαριστιών που οφείλονται στην αδέσμευτη αυτή εφημερίδα, καθώς και προς εκείνους που, ενδεχομένως, συνεχίζουν να πιστεύουν ότι τις πράξεις του γράφοντος σηματοδοτούσε, ενέπνεε, καθοδηγούσε αλλά και ήλεγχε η εξυπηρέτηση του Δημοσίου Συμφέροντος και σε κάθε περίπτωση η φωνή της συνείδησης, από την οποία και ουδείς μπορεί να διαφύγει.