Γιαβάς γιαβάς για Χάγη με κρυφή ατζέντα και μυστικούς διαύλους της Ντόρας με τον Παπανδρέου (και στο βάθος εκλογές;)

Όλα όσα εκτυλίχθηκαν την εβδομάδα που πέρασε σχετικά με την εξωτερική μας πολιτική στα ελληνοτουρκικά πρέπει να αποτυπωθούν σε μία πολιτική διατριβή υπό τον τίτλο «τι κάνεις, όταν θέλεις να βγεις από το αδιέξοδο στην πολιτική και να αλλάξεις γραμμή». Η απάντηση, σχηματικά, έχει ως εξής: ένας υψηλοτάτου κύρους μη ενεργός πολιτικός συγγράφει άρθρο σε μία κατά τεκμήριο σοβαρή και έγκυρη εφημερίδα, με το οποίο θέτει σε δημόσια συζήτηση τη νέα κατεύθυνση που -κατά τη γνώμη του- πρέπει να πάρει η εξωτερική μας πολιτική. Στη συνέχεια ο (η) αρμόδιος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει πως «βρίσκει ενδιαφέροντα ορισμένα σημεία» της άποψης του συγγραφέα. Την ίδια ώρα το περιβάλλον του πρωθυπουργού διοχετεύει τον θετικό προβληματισμό του και τη -βαθυστόχαστη- ρήση- εντολή «ας το δούμε» προς τον (την) αρμόδιο υπουργό Εξωτερικών. Η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει τη συμφωνία της, για να δημιουργήσει περιβάλλον συναίνεσης, και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους…

Είναι προφανές πως χρειάζονται και κάποιοι από την κυβέρνηση που να εμφανίζονται διαφωνούντες, ώστε να είναι πολιτικά καλυμμένος ο πρωθυπουργός, εάν η πρόταση του μη ενεργού πολιτικού δεν βρει αρκετά ευήκοα ώτα ή αν υπάρξουν γενικότερες αντιδράσεις.

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται στον τρόπο που αντέδρασε η κυβέρνηση μετά το άρθρο του κ. Κωστή Στεφανόπουλου. Μέσα σε 48 ώρες κατέρρευσε η πολιτική που άσκησε (προφανώς όχι χωρίς το ΟΚ του ίδιου του Κ. Καραμανλή) επί διετία ο κ. Πέτρος Μολυβιάτης και μαζί της η γενικότερη φιλοσοφία της κυβερνητικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά. Και δόθηκε εντολή στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη να αναζητήσει πολιτικό κονσένσους και να προχωρήσει σε συνομιλίες με τον τούρκο ομόλογό της, ώστε να ανοίξει το θέμα της Χάγης.

Σε επίπεδο εντυπώσεων η Ντόρα βγαίνει κερδισμένη απ’ αυτή τη διαδικασία, αφού το κοστούμι της πολιτικής Μολυβιάτη τής ήταν ιδιαίτερα στενό. Το ζήτημα είναι πως και γιατί ανέχεται ο Καραμανλής ένα τέτοιο αυτογκολ που βγάζει στον αφρό και την πολιτική του Κώστα Σημίτη με τη συμφωνία του Ελσίνκι. Είναι δική μας ιδέα όλα αυτά, είναι «παιδί της ανάγκης και των καιρών» ή μας το έχουν επιβάλει Αμερικανοί και Ευρωπαίοι; Μάλλον δεν θα μας το πει κανείς αυτό ποτέ.

Πάντως, υποκλίνομαι στην Ντόρα. Έμεινε ήρεμη για μερικούς μήνες αλλά, τελικά, κατόρθωσε να φέρει την εξωτερική πολιτική στο πεδίο των δικών της (και του πατέρα της) απόψεων περί τα ελληνοτουρκικά. Και μάλιστα με συνυπογραφή Καραμανλή.

Η Ντόρα εξελίσσεται σε ικανότατο πολιτικό παίκτη. Ενσωμάτωσε και τον Γιώργο Σουφλιά (με τον οποίο ούτε καλημέρα δεν έλεγαν μέχρι πρόσφατα) σ΄ αυτή την πολιτική, ενώ -κι αυτό είναι το σημαντικότερο- κατόρθωσε να εκμηδενίσει τις αντιδράσεις από το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται να ταυτίζεται με τη νέα γραμμή της Ντόρας, ο Πάγκαλος έσπευσε να υποστηρίξει την κυβέρνηση, ο Παπουτσής έκανε γενική κριτική και άφησε την υπουργό στο απυρόβλητο, ενώ και ο Αλαβάνος δήλωσε υπέρ της παραπομπής στη Χάγη, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το πλαίσιο συναίνεσης.

Βεβαίως, η Ντόρα παίζει με τη φωτιά. Αν οι εξελίξεις στην Τουρκία αποδειχτούν -όπως προδιαγράφουν κάποιοι- χιονοστιβάδα σε βάρος του Ερντογάν και οι στρατηγοί οδηγήσουν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές, για να φέρουν στα πράγματα τον Ντενίζ Μπαϊκάλ κι αυτό συνοδευτεί με κάποια νέα κρίση στο Αιγαίο, τότε η υπόθεση της Χάγης μπορεί να μπει ακόμα πιο έντονα στο τραπέζι. Το ζήτημα είναι με ποιους όρους; Ωστόσο, κανείς δεν εισέρχεται σε ζητήματα ουσίας. Τι σημαίνει η Χάγη, εάν την θέλει η Τουρκία, τι θα χάσουμε, εάν πάμε εκεί και άλλα τέτοια…

Προσωπικά, όλα αυτά με προβληματίζουν γιατί γίνονται εν κρυπτώ. Και φοβάμαι πως ενόψει Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου -οπότε και θα κριθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας- μπορεί να μεσολαβήσει ένα καυτό καλοκαίρι με ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Κάποιοι μάλιστα έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους και πρόωρες εκλογές με την επίκληση του σοβαρού αυτού εθνικού θέματα…

Εάν συνυπολογίσω, μάλιστα, και τις βολές που δέχεται εκ των έσω ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης, καθώς διάφοροι (μετάξύ των οποίων και ο Γιώργος Σουφλιάς) του αμφισβητούν τη δυνατότητα περιορισμού του ελλείμματος, ίσως το σκηνικό γίνεται πιο θολό. Τι εννοώ; Αν, λέω αν, τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά, όσο ισχυρίζεται η Καραγιώργη Σερβίας, και δεν υπάρχει δυνατότητα για παροχές ενόψει εκλογών, μήπως τα ελληνοτουρκικά αποδειχτούν ένα βολικό πλαίσιο για επίσπευση των εκλογών;

Και εν μέσω όλων αυτών μας προέκυψε… Αργύρης Ντινόπουλος με σφραγίδα Λευτέρη Ζαγορίτη. Ο γραμματέας του κόμματος κατόρθωσε να επιβάλει την άποψή του για την υποψηφιότητα στην υπερνομαρχία και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι καθόλου κακή υποψηφιότητα. Ο Αργύρης είναι πρόσωπο πολιτικά άφθαρτο, με μεγάλη αναγνωρισιμότητα και τηλεοπτική άνεση, άνθρωπος με φιλίες μεταξύ των δημοσιογράφων και με ικανότητα διείσδυσης και πέραν του νεοδημοκρατικού εκλογικού ακροατηρίου.

Μαθαίνω, βεβαίως, πως ο Ζαγορίτης έγινε πυρ και μανία το βράδυ της Τρίτης με τη «διαρροή» του ονόματος του υποψηφίου και… ψάχνεται να δει πώς έγινε. Κάποιοι επιχείρησαν να τη χρεώσουν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, αλλά πληροφορούμαι πως ο Λευτέρης προς άλλη κατεύθυνση προσανατολίζεται. Πάντως, τα περί υποψηφιότητας Ντινόπουλου λίγοι τα γνώριζαν. Ο Παυλόπουλος, που απουσίαζε, όμως, στην Κίνα, ο Μεϊμαράκης και ορισμένοι στο Μαξίμου και στη Ρηγίλλης. Ο «εχθρός» αναζητείται, μου λένε, μεταξύ εκείνων που δεν θα ήθελαν να… περπατήσει η επιλογή Ζαγορίτη για να έχουν να λένε…