Βυζάντιον

Ομοίως μου ανεβαίνει το αρνί στον οισοφάγο όταν ακούω αυτά για το Πάσχα των Ελλήνων, ενώ εμείς το μόνο που έχουμε προσθέσει στη γιορτή είναι το κοκορέτσι, τα τσαρούχια, τα δημοτικά, τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά από το φαγητό και το ποτό. Τα υπόλοιπα φεύγουν πίσω στα βάθη της εβραϊκής παράδοσης κι εγώ ο δύσμοιρος, που ειλικρινά η αισθητική μου δεν συνάδει με αυτά, αδυνατώ να καταλάβω για ποιον λόγο αντιπαθείτε τους Εβραίους, όταν σας έχουν προσδιορίσει υπαρξιακά με τη χορήγηση θρησκευτικού συναισθήματος. Τέλος πάντων, μην ανοίγω αυτήν την κουβέντα τώρα γιατί είμαστε η εφημερίδα με τους περισσότερους αναγνώστες στα όρια του εγκεφαλικού. Τιμωρήστε με χρησιμοποιώντας αυτήν τη σελίδα (συγγνώμη στους γείτονες) για να πιάσετε το ταψί ή να κόψετε το αρνί επάνω μου. Πνίξτε με στα ζωικά λίπη, δολοφονήστε με βουτηγμένο στη χοληστερίνη! Χριστός Ανέστη! Τις φάγαμε κι αυτές τις διαφημίσεις των Jumbo, τώρα θα αρχίσουν οι καλοκαιρινές για τρεις μήνες. Κουράγιο.
•••
Προτού ξεκινήσω την εμπεριστατωμένη ανάλυσή μου επί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος, θα ήθελα να απευθυνθώ προς τους διακεκριμένους συναδέλφους που αποτελούν το ιδανικό πρότυπο για μένα και συνάμα τον καλύτερο φίλο της Αστυνομίας. Όταν λοιπόν, αγαπητοί μου, απευθυνόμαστε σε κάποιον που είναι Αρχηγός, όπως στον αρχηγό της Αστυνομίας ή του Στρατού, δεν χρησιμοποιούμε την προσφώνηση «Κύριε». Ναι, ακόμα κι αν το λέει ο Πρετεντέρης που έχει μόρφωση και ο Σόμπολος που είναι του Σώματος, ένας αξιωματούχος με βαθμό μεγαλύτερο του ταξίαρχου δεν προσφωνείται «Κύριος», αλλά με τον τίτλο του. Για παράδειγμα, δεν λέμε «κύριε στρατηγέ», αλλά «στρατηγέ», ενώ προαιρετικά δυνάμεθα να προσθέσουμε και ένα «μου», που υποδηλώνει την αφοσίωσή μας, την πίστη μας, την ανάγκη να αγκαλιάσουμε αυτήν τη στολή που καλύπτει τετράγωνους ώμους – τέλος πάντων, μην ξεφεύγω. Έτσι, αν είμαστε Πρετεντέρης λέμε «Πείτε μου Αρχηγέ…», αν είμαστε αστυνομικός συντάκτης προτιμάμε το «Διατάξτε αρχηγέ (μου)».
Παρακαλώ να το διαδώσετε προκειμένου να διορθωθεί η κακοφωνία εις βάρος της αισθητικής μας.
•••
Σκεφτόμουν να βάλω στο site της εφημερίδας, στον χώρο της στήλης μου, ένα βίντεο μιας γιαγιάς που δηλώνει ότι χάθηκαν τα πάντα, οι ξένοι με τα κουμπούρια σκοτώνουν, οι τρομοκράτες δρουν ανενόχλητοι «και τι θα μπορούσε να συμβεί αν στη θέση του Αφγανού ήταν έλληνας», με όλη τη γραφικότητα και την εξασφαλισμένη επιτυχία που έχουν αυτά τα πράγματα. Όχι. Διότι όσον αφορά το κοινό έγκλημα, σας παρακαλώ να μη μασήσετε στη φοβική προπαγάνδα των τηλεπαρουσιαστών που, για να ταυτιστούν με τις γριές, είναι ικανοί να βγουν ντυμένοι στα μαύρα και με τσεμπέρι. Πρόβλημα εγκληματικότητας υπάρχει, αλλά δεν είναι καθολικό, είναι εξειδικευμένο σε συγκεκριμένα σημεία της πρωτεύουσας. Είναι άλλη η εγκληματικότητα στην Αχαρνών και άλλη στη Γλυφάδα, σωστά; Σωστά. Τι συμβαίνει στην Αχαρνών; Δημιουργείται ένα γκέτο όπως σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη. Και στα γκέτο πάντα θα συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Θα συμβεί και εδώ, όσο κι αν εσύ νοσταλγείς την εποχή που «κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, ξεσκέπαστοι και με τα κοσμήματα της γιαγιάς στο τραπέζι να τα βλέπει ο ήλιος». Συνέβη με το Χάρλεμ και το Μπρονξ στη Νέα Υόρκη, με το Χάνσλοου και το Άπτον Παρκ στο Λονδίνο, με τα παρισινά προάστια κ.λπ. Τώρα γεννιέται και εδώ. Και θα μείνει για καιρό.
•••
Πρώτη φορά σταμάτησα σε φανάρι στο Χάρλεμ και στο Μπρονξ στα μέσα της δεκαετίας του ʼ90. Με το πόδι έτοιμο νʼ αφήσει το φρένο (αυτόματο το αυτοκίνητο) και να περάσω με κόκκινο. Ήταν από τις εικόνες που έβγαιναν από ταινία και πετούσαν σποράκια φόβου στο μυαλό σου. Τα πράγματα βελτιώθηκαν εκεί όχι μόνο επειδή «η Αστυνομία έκανε τη δουλειά της», αλλά επειδή οι άνθρωποι απέκτησαν ιδιοκτησίες. Ναι, αυτό που σας λέω. Όσο στις περιοχές αυτές οι κάτοικοι είχαν μόνο το τομάρι και την απελπισία τους να περιφέρουν στους δρόμους, το έγκλημα έκανε ρεκόρ. Όταν απέκτησαν ιδιοκτησίες με τη βοήθεια του δήμου που παραχώρησε ακίνητα, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν μόλις αποκτήσουν περιουσία. Κάποτε θα γίνει κι αυτό στη δυτική Αθήνα. Οι μετανάστες θα πιάσουν πέντε ευρώ παραπάνω, θα αγοράσουν διαμερίσματα, θα ανοίξουν περισσότερα μαγαζιά, θα θέλουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν σε καλύτερο περιβάλλον και το γκέτο θα αποκτήσει ένα μικρό χαμόγελο. Προσωπικά δεν έχω καμία απαίτηση από την Αστυνομία, αφού ξέρω ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα – ειδικά στα δυτικά της Αθήνας. Και τι κάνω; Απλώς αποφεύγω την περιοχή. Τόσο απλά και κυνικά.
•••
Και τέλος σας παρακαλώ να μην τα μπλέκετε αυτά με την τρομοκρατία. Είναι διαφορετικές υποθέσεις. Η τρομοκρατία είναι άλλο πρόβλημα. Αν η εγκληματικότητα έχει να κάνει με κομμάτι μιας συγκεκριμένης περιοχής, φοβούμαι ότι η ιδεολογική στήριξη στην τρομοκρατία έχει να κάνει με κομμάτι μιας ολόκληρης γενιάς.
•••
Είδατε, όμως, πόσο εύκολο είναι να ξεχάσουμε τα της κρίσης και τις περιπέτειες της οικονομίας; Τώρα δε που έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε μεταφορά δανείων σʼ ένα μεγάλο δάνειο από ΕΕ και ΔΝΤ με καλό επιτόκιο και περισσότερες δόσεις, έχουμε ησυχάσει ελαφρώς ή το έχουμε πάρει απόφαση. Μα δεν σας κάνει εντύπωση πόση ησυχία υπάρχει αν και χιλιάδες άνθρωποι είδαν αρκετά ευρώ να φεύγουν από την τσέπη τους; Σε άλλες εποχές θα ήθελες τανκς για να το πετύχεις. Τώρα χρειάζεσαι τους κατάλληλους τηλεοπτικούς σχολιαστές. Συζητώντας λοιπόν περί κρίσης, άρχισα να χαζεύω μια ηλεκτρονική εφαρμογή της CIA με τις κατατάξεις των χωρών στα παγκόσμια charts, που λένε και οι γιαγιάδες στη διαφήμιση. Βλέπω και καμαρώνω. Προσέξτε…
•••
Η Ελλαδάρα είναι 92η στον κόσμο σε δαπάνες για την Παιδεία, ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ. Εμείς και η Ιαπωνία είμαστε οι ουραγοί του δυτικού κόσμου. Μόνο που άλλο είναι το 4% του ελληνικού ΑΕΠ και άλλο το ίδιο ποσοστό του ιαπωνικού, εντάξει; Συνεχίζω. Στο δημόσιο έλλειμμα πάμε καλά, στην όγδοη θέση της παγκόσμιας κατάταξης – κατά μέσον όρο αυτή είναι και η σειρά που παίρνει η χώρα στη Eurovision. Mετά οι αριθμοί χάνουν την αξία τους. Ψηλά στις αμυντικές δαπάνες, χαμηλά στις εξαγωγές και στην παραγωγικότητα. Μην πολυλογώ, είναι σαν να βλέπεις ιατρικές εξετάσεις που δεν έχουν βγει καλές. Βέβαια, το να λες ότι είσαι από τις πρώτες χώρες παγκοσμίως στο στοίχημα και στην κατοχή κινητών τηλεφώνων είναι μια διάκριση που βάζει ψηλά τον πήχυ για τις επόμενες γενιές. Πώς, ας πούμε, το παιδί σου θα γίνει πιο παχύσαρκο, πιο τζογαδόρος και πιο ηλίθιος από σένα; Είναι δύσκολο, αν και το εκπαιδεύεις με τον κατάλληλο τρόπο. Και αφού λοιπόν έχω περιηγηθεί στην εφαρμογή της CIA, αφού διαβάζω ότι το μέγεθος της χώρας είναι αντίστοιχο με το μέγεθος της Αλαμπάμα, φτάνω και στην είδηση! Ναι, ναι, έχω είδηση!

Η CIA γράφει ότι η Ελλάς έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1829. Δεν ξέρω αν γνωρίζουν κάτι που μας κρύβουν, αλλά η Ελλάς έγινε ανεξάρτητη το 1830. Ελπίζω να το βλέπει αυτό κάποιος στην πρεσβεία και να το προωθήσει προς διόρθωση. Το λέω και για πρακτικούς λόγους. Αν η χώρα λειτουργεί αυτόνομη από το 1829, τότε το χρέος της είναι ελαφρώς μεγαλύτερο, κάτι που δεν συμφέρει κανέναν. Please fix it, folks.