Ας μας κάνει φέτος ποδαρικό ο αγώνας
Τι να ευχηθείς; Ποια ελπίδα να υποσχεθείς ότι θα είναι το 2012 καλύτερο από το 2011.
Πώς να πεις «χαμογέλα» όταν ξέρεις ότι αύριο μπορεί να είσαι άνεργος, να βάλεις λουκέτο στο μαγαζί σου, να βρεθείς με τον μισό και παρακάτω μισθό, με μια σύνταξη πείνας, να πληρώνεις ο ίδιος τα φάρμακά σου;
Πώς να πεις «διώξε την κατάθλιψη» όταν κάθε μέρα δεν σʼ αφήνουν να ησυχάσεις. Φόροι, φόροι, χαράτσια, αυξήσεις είναι το μόνο που ακούς…
Τι να πεις στα νέα παιδιά σου όταν βλέπεις να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, να γκρεμίζονται όνειρα για τη ζωή που θα ήθελαν να φτιάξουν…
Πώς να πεις «χρόνια πολλά, με υγεία», όταν βλέπεις να σε γυρίζουν δεκαετίες πίσω, να χάνεις αυτά που έφτιαξες με ιδρώτα και αίμα… Όταν το άγχος, το πώς θα τα βολέψεις, έχει επιπτώσεις και στην υγεία σου;
Πού να ακουμπήσεις, να πιστέψεις ότι υπάρχει έστω μια χαραμάδα, πως μπαίνει τέλος στην κατηφόρα. Καταχνιά παντού. Δυόμισι χρόνια τώρα, όλο διαψεύδουν τις υποσχέσεις που μας έδιναν ότι βγαίνουμε από το τούνελ…
Μαύρα σύννεφα, πολλά στη χαραυγή του νέου χρόνου…
Όμως, όμως… Αλίμονο αν καταθέσουμε τα όπλα… Αν παραδοθούμε… Αν σκύψουμε το κεφάλι. Να χάσουμε την ελπίδα. Να σβήσει η αισιοδοξία.
Μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα…
Να ανατρέψουμε τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και τα μέτρα που ρημάζουν τη ζωή μας. Αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας…
Βοήθεια μην περιμένουμε από πουθενά. Ποτέ δεν μας δώρισαν τίποτε, χωρίς να αρπάξουν πολλαπλάσια και δένοντάς μας χειροπόδαρα στο άρμα τους για χρόνια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα, αυτό επιδιώκουν.
Ποδαρικό στο 2012, ένας μπορεί να μας κάνει. Αγώνας, αγώνας, αγώνας, όπως έλεγε πάντα ο Γιώργος Γεννηματάς.
Αυτή είναι η μόνη συνταγή για να ξανανθίσει το χαμόγελο… Και να γυρίσει ξανά ο ήλιος… Το μπορούμε…