Απεργία ή… βαρβαρότητα;

Κύριε Διευθυντά,
Δεν θα αναφερθούμε στο δικαίωμα της απεργίας που είναι αυτονόητο, αλλά στο δικαίωμα στην παρενόχληση πολιτών, στη δημιουργία προβλημάτων στους πολίτες, σε πράξεις που δείχνουν βαρβαρότητα…
Αλλά και η δυσαρέσκεια πολιτών, για πολιτικούς ακόμη ή άλλους λόγους, δεν μπορεί να ταυτίζεται με επιθέσεις κατά προσώπων, με καταστροφές και άλλες παρόμοιες ενέργειες…
Οι ευθύνες για την παρατεταμένη κρίση στον τομέα των απεργών ταξί, όμως, συνδέονται και με την πλευρά του υπουργού που, ακόμη και στην προσπάθεια να βρει μια άλλη πολιτική, θα έπρεπε να λάβει υπόψη του τις αντιδράσεις και το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν, ώστε να μην καταλήξουν σε ευθεία σύγκρουση με την τάξη των αυτοκινητιστών…
Επιπλέον αναρωτιόμαστε πώς γίνεται οι ταξιτζήδες που αντιμετωπίζουν, όπως λένε, οικονομικά προβλήματα να μπορούν να κάνουν απεργία διαρκείας… Πώς μπορούν να τα βγάζουν πέρα χωρίς μεροκάματο;
Με λίγα λόγια, αναρωτιόμαστε αν η απεργία σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί αφορμή για αντιδράσεις που αποσκοπούν σε αντικοινωνική δράση, αφού θύμα γίνεται ο πολίτης που συμβαίνει να μην έχει καμία σχέση με την πολιτική της κυβέρνησης…
Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας συνδυάζεται σιγά σιγά και με κοινωνική κρίση, που τείνει να πάρει χαρακτήρα έμμεσα εμφυλιοπολεμικό αλλά και καταστροφικό…
Κανένας κλάδος εργαζομένων δεν θα έπρεπε να δείχνει εχθρικός απέναντι στον ξένο σε μια χώρα σαν τη δική μας, με παράδοση στη φιλοξενία… Είναι λοιπόν άδικο να στρεφόμαστε κατά των τουριστών, να τους ταλαιπωρούμε για να στηρίξουμε τα όποια δίκαια και ιερά εργασιακά μας δικαιώματα. Επιπλέον, παρόμοιες ενέργειες πλήττουν και τον πολιτισμό μας και δείχνουν συμπτώματα βαρβαρισμού που δεν μας ταιριάζουν…
Ελένη Ι. Δαμβουνέλη