Αξιολόγηση παντού

«Οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί που αξιολογούνται κάθε χρόνο δεν είναι του ιδίου θεού παιδιά;», διερωτάται φίλος αναγνώστης, με αφορμή την άρνηση του συνδικάτου των καθηγητών και των δασκάλων, που απειλούν να πάρουν τα όρη και τα βουνά αρνούμενοι να δεχτούν να γίνει αξιολόγηση στον χώρο τους.

Εύλογο και απόλυτα δίκαιο το ερώτημα κύριοι συνδικαλιστές… Τι φοβάστε; Αντιλαμβάνεστε ποιους προστατεύετε; Εκείνους τους συναδέλφους σας που δεν μαθαίνουν σωστά γράμματα τα παιδιά μας. Αυτό δεν το μετράτε; Και η μη αξιολόγηση ζημιώνει όλους εκείνους τους καθηγητές και τους δασκάλους που ασκούν σωστά το λειτούργημά τους και απ’ αυτούς σε πολύ μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται, για να μην πούμε θα εξαρτηθεί, η πορεία των μαθητών που περνάνε από τα χέρια τους, αλλά και οι επιλογές τους. Και θα προσθέταμε με απόλυτη γνώση, κι ο χαρακτήρας τους.
Αν δεν ανταμειφθούν με την αναγνώριση του έργου τους και της προσφοράς τους με την προαγωγή τους, γιατί να κουράζονται, να προσπαθούν να βοηθούν παιδιά που έχουν πρόβλημα και δυσκολεύονται να αντιληφθούν θέματα, και να μη λειτουργούν με τη σκέψη πώς θα περάσει η ώρα να σχολάσω, αφού ξέρουν ότι θα έχουν την ίδια πορεία και θα πάρουν τα ίδια λεφτά με εκείνους που απλώς κτυπάνε κάρτα;
Εσείς, κύριοι συνδικαλιστές, ως καθηγητές και δάσκαλοι, δεν αξιολογείτε τους μαθητές σας με τις εξετάσεις και τους βαθμούς που τους δίνετε; Αν δεν πρέπει να γίνεται αξιολόγηση, τότε δεν χρειάζονται ούτε οι Πανελλαδικές Εξετάσεις, ούτε οι εξετάσεις του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη υπαλλήλων στο Δημόσιο. Να μπαίνει ο τελευταίος, αυτός που έδωσε λευκή κόλλα… Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες να παίρνει το χρυσό ο τελευταίος. Αντιλαμβάνεστε πού οδηγεί το όχι στην αξιολόγηση. Η αξιολόγηση είναι το κίνητρο, ο καθημερινός αγώνας του καθενός μας, για να κερδίσει τη ζωή… Μη μηδενίζετε στο βωμό του κατʼ επίφαση συνδικαλισμού τα πάντα… Γιατί, κακά τα ψέματα, για εδώ που φτάσαμε έχετε τεράστιο μερίδιο ευθύνης…