Εκτός λογικής η κίνηση Ιερώνυμου

Η πειθήνια προσήλωση στους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του Φαναρίου εκτρέπει την Εκκλησία της Ελλάδος από τον ρόλο της και εμφανίζει τον Προκαθήμενό της ακρίτως συμπεριφερόμενο και κατ’ αντίστροφην φορά προς εκείνη που επιτάσσουν η ενότητα της Ορθοδοξίας, τα συμφέροντα της χώρας και η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας.

Παραλλήλως η άνευ σκέψεως προσαρμογή στις επιθυμίες του Φαναρίου καθάπτεται και αυτής της Αυτοκεφαλίας της Ελλαδικής Εκκλησίας και υποδηλώνει άγνοια, εσκεμμένη ή μη, του ιστορικού βαράθρου στο οποίο στηρίχθηκε η ανεξαρτησία της ευθύς με την απελευθέρωση της χώρας από τον οθωμανικό ζυγό.

Άλλωστε αυτό το «ιστορικό βάραθρο», που επικαλέστηκε ο Θεόκλητος Φαρμακίδης προκειμένου να στηρίξει και θεωρητικώς την αναγκαιότητα της ανεξαρτησίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, διδάσκει -και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος με ιστορικές σπουδές αξιόλογες δεν το αγνοεί- ότι ο δογματισμός του Φαναρίου στη μακρά περίοδο της Οθωμανοκρατίας «έπνιγε μοιραία το βαθύτερο θρησκευτικό αίσθημα και εκφύλλιζε σε θεολογικές σοφιστείες τη θρησκευτική σκέψη. Έκανε στενό και στείρο τον μυστικισμό κι αδύνατη τη φιλοσοφία. Εντελώς αντίθετη η νεοελληνική παράδοση είναι μια αφετηρία με κεκτημένες δυνάμεις. Ο νόμος της ζωής την αναγκάζει να ξεφεύγει από τα δόγματα και τους τύπους, που την κρατούσαν στο τέλμα, και ζητά την κίνηση και την ελευθερία για να μπορεί να αναπτύσσεται άνετα και να τραβά μπροστά».

Δεν είναι, όμως, μόνο ο ιερωμένος εθνικός αγωνιστής που προμάχησε υπέρ της ανεξαρτησίας της Ελληνικής Εκκλησίας από το Φανάρι, αλλά και το σύνολο, σχεδόν, του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο οποίος υποστηρίζει ότι «η βυζαντινή παράδοση έχει χαρακτήρα μεσαιωνικό και ανατολίτικο, έχει πνεύμα θεοκρατικό και φεουδαρχικό. Οι φόρμες της, όσο κουφαλιασμένες κι αν είναι, διατηρούν πάντα κάτι από το πνεύμα της ανατολίτικης θεοκρατίας και φεουδαρχίας. Μα κι άδειες αν ήσαν από κάθε περιεχόμενο, πάλι παραμένουν, ως τύποι, ικανοί να φορμάρουν ανάλογα την εύπλαστη κι ασχημάτιστη ύλη της Νεοελληνικής πραγματικότητας…».

Και είναι η ενέργεια αυτή του κ. Ιερωνύμου, δηλαδή η άκριτη προσήλωσή του στις επιδιώξεις του Φαναρίου, η «δευτέρα χείρων της πρώτης», στην οποία εντάσσεται η αναγνώριση αποφασιστικού λόγου στο Φανάρι, ως προς το καθεστώς που δέον να διέπει τις μητροπόλεις των λεγόμενων Νέων Χωρών! Όταν παραμένει γνωστό στον Προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας το καθεστώς ομηρίας στην τουρκική διοίκηση του Φαναρίου και εν πολλοίς η πειθαναγκαστική εναρμόνισή του, κάτω από το ιδιόρρυθμο καθεστώς της αιχμαλωσίας του, με τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας.

Δεν μπορεί, εξάλλου, να παραμένει απαρατήρητη, εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Προκαθημένου της, η συμπόρευση του Φαναρίου, στον μονοπολικό κόσμο, που πρόκυψε μετά τις παγκόσμιες ανακατατάξεις των αρχών της δεκαετίας του 1990, με τους στόχους της μόνης υπερατλαντικής υπερδύναμης η οποία κατατείνει διά παντός μέσου στη διάσπαση του Ορθόδοξου κόσμου, στον οποίο διακριτό ρόλο διαδραματίζει η ρωσική Ορθοδοξία και το Πατριαρχείο της Μόσχας.

Παραμένει προς διερεύνηση αν ο κ. Ιερώνυμος συμβουλεύθηκε εν προκειμένω τις αρμόδιες υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών -το ταξίδι του στο Κίεβο άπτεται των εξωτερικών σχέσεων της χώρας- και ποία υπήρξε η συμβουλή της ελληνικής διπλωματίας.

Θεωρείται βλασφημία να υποθέσει κανείς ότι το υπουργείο Εξωτερικών, στην περίπτωση που ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας προσέφυγε στα φώτα του, συμβούλευσε τον Αρχιεπίσκοπο όπως ακολουθήσει τη γραμμή της διαρχίας (Καραμανλή – Μπακογιάννη) με απόκλιση προς την τακτική της νυν υπουργού Εξωτερικών, η οποία -σε αντίθεση με όσα σε πρακτικό επίπεδο ακολούθησε ο πρωθυπουργός- τάχθηκε δι’ ευλογοφανείς ιδιοτελείς λόγους υπέρ του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος, που σκοπεί την περικύκλωση της Ρωσίας και την επανάκαμψη στις διεθνείς σχέσεις του ψυχροπολεμικού κλίματος.

«Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσεις να τη διαχειρίζονται οι στρατηγοί», υποστήριζε στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ζωρζ Κλεμανσώ. Κατ’ αναλογία, «η εξωτερική πολιτική είναι πολύ λεπτή υπόθεση για να την αφήσεις στους χειρισμούς των άκριτων ιερωμένων», η επικρατούσα αρχή στο λυκαυγές του 21ου αιώνα…