Γιώργος Σουφλιάς, τα συν και τα πλην

Οι εκνευριστικότεροι από εκείνους που τον πολεμούν αδυσώπητα είναι όσοι αναμηρυκάζουν ηδυπαθώς κάποιες παρατυπίες κατά την κατασκευή της εξοχικής του κατοικίας, οι οποίες έχουν πάψει, άλλωστε, προ πολλού να υφίστανται. Παρατυπίες μάλιστα οφειλόμενες στον κατασκευαστή του ενδιαιτήματός του και όχι στον ίδιο, αφού –πασίγνωστον γαρ–

είναι αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στα υπουργικά του καθήκοντα και είναι μακράν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο επιτυχέστερος και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΟΣ υπουργός της σημερινής κυβέρνησης. Εξ ου και τα συχνά και δηλητηριώδη «συντροφικά» μαχαιρώματα… (Εκτός, όμως, από τις ενδοκομματικές διαμάχες που λαμβάνουν ενίοτε τη μορφή πάλης μέχρι τελικής πτώσεως ΚΑΙ διεθνώς, κανένας καλόπιστος δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ηθικό εκτόπισμα και την ακεραιότητα του Σουφλιά).

Ο Γιώργος Σουφλιάς είναι πεισματάρης. Είναι στις πλείστες των περιπτώσεων αδιάλλακτος. Και έχει εμμονές. Για να το πω λαϊκά, γκαστρώνει γάιδαρο για να πείσει ότι οι απόψεις του είναι ορθές. Επίσης έχει φιλοδοξίες όπως ο καθένας που ασχολείται σοβαρά με την πολιτική. Δεν επιδίωξε, όμως, το προσωπικό του συμφέρον στη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής με αθέμιτα μέσα.

Τα περί πείσματος, αδιαλλαξίας και εμμονών που επισήμανα στην προηγούμενη παράγραφο με προβληματίζουν ήδη ως προς την απολυτότητά τους. Θυμίζω ότι στη βραχύβια περίοδο της Οικουμενικής υπό τον Ξενοφώντα Ζολώτα η τριπλέτα Γιώργου Σουφλιά, Γιώργου Γεννηματά και Γιάννη Δραγασάκη ήταν η καλύτερη που είχαμε ποτέ στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας (και πρώην Συντονισμού) μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνέπεια του ισχυρισμού αυτού είναι ότι η συνεργασία των τριών υπήρξε αγαστή και δημιουργική. Άρα, για να υπήρξε αγαστή και δημιουργική αυτή η συνεργασία, η ακαμψία και οι εμμονές του Γιώργου Σουφλιά θα πρέπει, κατʼ ανάγκην, να ενεφάνισαν ρωγμές. Αν ενεφάνισαν τότε ρωγμές, γιατί παραμένουν σήμερα αλώβητες άραγε; Μήπως, αναρωτιέται άσπονδος… φίλος του, πάσχει πλέον από αρτηριοσκλήρωση; (Το ότι δεν συμμερίζομαι τέτοιες κακίες είναι αυτονόητο.)

Σε έναν υπουργό –και ανεξάρτητα από τις ιδεολογικοπολιτικές του πεποιθήσεις– ένα πράγμα κυρίως μετράει: Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ). Και μια περί Σουφλιά ο λόγος, ερωτώ: Θα είχαμε κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, αν επικεφαλής του ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν άλλος; Ή μήπως θα είχαμε κάνει τους αγώνες αυτούς, αν τις εκλογές του Μαρτίου του 2004 τις είχε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ; (Τη δεύτερη αυτή ερώτηση την έθεσα, διότι οι «κίτρινες κάρτες» έπεφταν βροχή και ο Σημίτης πειραματιζόταν άπραγος επί χρόνια. Σημειώνω ότι η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων είχε ανακοινωθεί στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 και η οργανωτική επιτροπή, με εναλλαγές των προέδρων της, συγκροτήθηκε το 2001! – και ευτυχώς που επελέγη τελικά η Γιάννα Αγγελοπούλου, την οποία διετήρησε η ΝΔ.)

Αλλά ας έρθουμε τώρα στα σημερινά. Η ρύπανση του περιβάλλοντος αυξάνεται κατακόρυφα. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και όλες σχεδόν οι πόλεις της χώρας μας ασφυκτιούν λόγω έλλειψης πρασίνου και… υπερπληθυσμού των αυτοκινήτων. Η αυθαίρετη δόμηση έχει σχεδόν νομιμοποιηθεί μέχρι τούδε και εξακολουθούν, παρά τον περιορισμό τους, να ξεφυτρώνουν νέα αυθαίρετα. Οι μη ρυπογόνες ή ελάχιστα ρυπογόνες πηγές ενέργειας σπανίζουν. Ως προς το τελευταίο, οι εναλλακτικές λύσεις προσφέρουν δυστυχώς μερικές μόνο σταγόνες στον ωκεανό… Η αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας θα ήταν μια ριζική λύση, φθηνότερη στην κατασκευή εργοστασίου και λιγότερο ρυπογόνα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Όμως, τρομάζουμε όλοι λόγω της σεισμικότητας του ελληνικού χώρου. Γιατί δεν τρομάζουμε, ωστόσο, από το γεγονός ότι είμαστε περικυκλωμένοι από γειτονικά εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας εγκατεστημένα μάλιστα σε επίσης σεισμογενείς περιοχές;

Ο Σουφλιάς έριξε αυτή την ιδέα και πέσανε οι πάντες να τον φάνε, με πρώτους και καλύτερους τον μετρίων ικανοτήτων κ. Δήμα (που λήγει η θητεία του ως αρμόδιου Επιτρόπου στην ΕΕ και εποφθαλμιά υψηλότατο αξίωμα στην Ελλάδα) και το Αλαφουζαίικο με την «Καθημερινή» και τον «ΣΚΑΪ», λόγω, προδήλως, των προστίμων που ΚΑΛΩΣ επέβαλε στα μονοπύθμενα πλοία της περί ης ο λόγος εφοπλιστικής οικογένειας. Προσωπικά δεν είμαι θιασώτης των πυρηνικών εργοστασίων. Επισημαίνω μόνο ότι, εάν δεν κατασκευάσουμε με όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας τέτοιο εργοστάσιο, θα πληρώνουμε διπλή και τριπλή τιμή σε γειτονικές χώρες για την προμήθεια της σχετικής ενέργειας.

Άριστα πράξατε, φίλτατε κ. Σουφλιά, που καταφύγατε στο μέτρο των προστίμων στους κατέχοντες μονοπύθμενα πλοία. Γιατί, όμως, δεν καταφύγατε στο ίδιο μέτρο απέναντι σε αναρίθμητες βιομηχανίες που ρυπαίνουν θανατηφόρα ακόμα και τον υδροφόρο ορίζοντα της χώρας μας; Αφήνω που σε κάμποσες από δαύτες θα έπρεπε να είχατε βάλει λουκέτο. Διότι, η εχθρική συμπεριφορά ορισμένων ασυνείδητων ανθρώπων σε σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος είναι μηδαμινή, συγκρινόμενη με την καταστροφή που επιφέρουν στο οικοσύστημα του πλανήτη οι αδηφάγοι λεφτάδες του καιρού μας.

Θα διαφωνήσω, τέλος, με αρκετούς φίλους μου αλλά και ανθρώπους που εκτιμώ, χωρίς να τους γνωρίζω, υπερακοντίζοντας ακόμα και τον Γιώργο Σουφλιά, αναφορικά με την αξιοποίηση του τεράστιου χώρου του άλλοτε αεροδρομίου του Ελληνικού. Αντί για ένα αχανές δενδροφυτευμένο πάρκο (που και μόνο η συντήρησή του θα κόστιζε τα μαλλιά της κεφαλής του Δημοσίου) –αφήνω που τμήμα του ζωοφόρου αυτού πνεύμονα θα κατευθυνόταν, λόγω της θέσεώς του, προς τη θάλασσα ανάλογα με τα κέφια των ανέμων– θα μοσχοπουλούσα την έκταση, με εξαίρεση εκατό περίπου στρεμμάτων για τη δημιουργία μικρού σχετικά πάρκου, σε αγοραστές που θα ήταν υποχρεωμένοι να πλαισιώσουν τα οικήματά τους με ευρύχωρους κήπους, δίκτυα δηλαδή άφθονου πρασίνου και πολύχρωμων ανθέων, και με τα χρήματα αυτά θα κατασκεύαζα «πάρκα τσέπης» μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας και άλλων μεγαλουπόλεων, κατεδαφίζοντας εγκαταλελειμμένα και ετοιμόρροπα κτίρια – και υπάρχει πληθώρα τέτοιων κτιρίων, τα οποία τραυματίζουν επιπλέον την αισθητική των πόλεών μας. (Η προαναφερόμενη πρόταση δεν είναι δική μου, την υιοθετώ όμως πλήρως.)

ΥΓ.: Τα πεύκα μας στην Αττική έχουν προσβληθεί από την ασθένεια «μαρχαλίνα ελλένικα», που τη διακρίνουμε από κάτι ασπρίλες σαν από μπαμπάκι στους κορμούς και στα κλαδιά τους. Αρμόδιος για να τα προστατεύσει από την εξαφάνιση δεν είναι ο Σουφλιάς, αλλά άλλοι. Τι κάνουν αυτοί οι κύριοι και οι ιδιώτες που έχουν τέτοια πεύκα στους κήπους και στα κτήματά τους; Κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου;