Π. Νεάρχου: Ανεδαφική και αυτοκαταστροφική η εμμονή από την Ελλάδα στην πολιτική των ανοικτών συνόρων
Γράφει ο
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ
Πρέσβυς ε.τ.
Tην περασμένη εβδομάδα συνήλθε στο Στρασβούργο μία ακόμη Ευρωπαϊκή Σύνοδος για το θέμα της μεταναστεύσεως στην Ευρώπη. Τα αποτελέσματά της ήταν πενιχρά, όπως και των προηγουμένων. Διαπιστώθηκε όμως, με πιο έντονο τρόπο, ο διχασμός των χωρών-μελών πάνω σ’ αυτό το θέμα και η κάθετη τοποθέτηση ολοένα και περισσοτέρων χωρών κατά της ανεξέλεγκτης μεταναστεύσεως, υπό το πρόσχημα των προσφύγων.
Η ανομολόγητη αλήθεια είναι ότι το τσουνάμι της λαθρομεταναστεύσεως προς την Ευρώπη δεν ξέσπασε τυχαία. Υπήρχε και πριν τη δεκαετία του ’90, αφετηρία του νέου μεγάλου κύματος παράνομης μεταναστεύσεως, φτώχεια και δυστυχία στον κόσμο.
Υπήρχαν επίσης πόλεμοι και ανθρωπιστικές καταστροφές. Μέχρι όμως τη δεκαετία του ’80 κυριαρχούσε στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ η ιδέα του διαλόγου Βορρά – Νότου. Η ανάγκη, δηλαδή, ο πλούσιος Βορράς να βοηθήσει τον φτωχό Νότο για την ανάπτυξή του και για την καταπολέμηση γενικότερα της φτώχειας και της πείνας στον κόσμο.
Τι συνέβη όμως στη δεκαετία του ’90 και σταμάτησε ξαφνικά ο Διάλογος Βορρά – Νότου; Το 1989-90 κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Σχεδόν ταυτοχρόνως, ως απόρροια του νέου γεωπολιτικού και οικονομικού σκηνικού που διαμορφώθηκε στον κόσμο, άρχισε η συζήτηση για την περίφημη παγκοσμιοποίηση. Η έλευση της τελευταίας παρουσιάσθηκε μάλιστα ως αναπόφευκτη, ως αδήριτη ιστορική εξέλιξη, που έχει τη δύναμη του φυσικού φαινομένου! «Μπορείς να σταματήσεις τη βροχή;», αναρωτιόταν, ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος Κλίντον, σε μια διάλεξή του για την παγκοσμιοποίηση στο Βιετνάμ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που είχε προβληθεί αρχικά στους Ευρωπαϊκούς λαούς ως μια Συμπολιτεία των εθνικών της κρατών, έσπευσε να ταυτισθεί με την παγκοσμιοποίηση και να την εγγράψει στις νέες συνθήκες, που είχαν ως στόχο, υποτίθεται, την προώθηση της Ευρωπαϊκής ενοποιήσεως. Ποιο είναι όμως το περιεχόμενο της παγκοσμιοποιήσεως και πώς συμβιβάζεται με την Ευρωπαϊκή ιδέα;
Η παγκοσμιοποίηση επιδιώκει τη διαμόρφωση μιας ενιαίας, παγκόσμιας αγοράς. Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό όταν λάβει υπ’ όψιν τις αβυσσαλέες διαφορές και ανισότητες που υπάρχουν μεταξύ χωρών και διαφορετικών περιοχών του κόσμου. Τι σημαίνει επίσης ενιαία αγορά, όταν λάβει υπ’ όψιν ότι η έννοια της αγοράς περιλαμβάνει τρεις βασικούς παράγοντες: Το κεφάλαιο, τα προϊόντα, περιλαμβανομένων των υπηρεσιών, και το εργατικό δυναμικό.
Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και προϊόντων διαμορφώνει νέες συνθήκες διεθνούς ανταγωνισμού. Η τριάδα όμως συμπληρώνεται με την ελεύθερη διακίνηση εργατικού δυναμικού. Η τελευταία δεν μπορεί ούτε να διακηρυχθεί ανοικτά ούτε να εφαρμοσθεί απροκάλυπτα, λόγω των ανατροπών που θα επέφερε και των πολιτικών αντιδράσεων που θα προκαλούσε.
Η παράνομη μετανάστευση, υπό το ανθρωπιστικό πρόσχημα του ασύλου, είναι μια ανομολόγητη πολιτική προαγωγής της συγκεκαλυμμένης μεταναστεύσεως και της προωθήσεως των παγκοσμιοποιητικών πολιτικών. Σε διαφορετική περίπτωση, θα μπορούσε κάθε χώρα που αντιμετωπίζει έλλειψη εργατικού δυναμικού να διαπραγματευθεί απευθείας, όπως στο παρελθόν, την εισαγωγή εργατικού δυναμικού από χώρες της αρεσκείας της.
Η προαγωγή παγκοσμιοποιητικών πολιτικών, μέσα από την παράνομη μετανάστευση, είναι γι’ αυτό μέρος της ιδεολογίας, που κυριαρχεί στις Βρυξέλλες και εμπνέει τις μεταναστευτικές της πολιτικές. Η παράνομη μετανάστευση κατέχει, άλλωστε, πολύ σημαντική θέση στη μεταλλαγμένη ιδέα της Ευρώπης, που ταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση.
Στη νέα αυτή ιδέα αμφισβητείται το εθνικό κράτος και η αντίληψη της Ευρώπης ως μιας Συμπολιτείας εθνικών κρατών. Προάγεται η ιδέα ότι η Ευρώπη θα γίνει ένα αμάλγαμα, που θα προκύψει από την αποδόμηση των εθνικών κρατών και των εθνών της. Θα διαμορφωθεί, δηλαδή, τότε ένας «ενιαίος» Ευρωπαϊκός λαός, κατά το Αμερικανικό πρότυπο, που δεν θα αναφέρεται, όπως σήμερα, σε εθνικά κράτη. Οι προπαγανδιστές της ιδέας αυτής παραλείπουν φυσικά να σημειώσουν ότι οι Αμερικανικές Πολιτείες δεν υπήρξαν ποτέ έθνη. Η κάθε Πολιτεία αντιπροσώπευε τον κοινό μέσο όρο Αμερικανών πολιτών, που προέρχονταν από διάφορα έθνη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πολύς Σόρος, κερδοσκόπος εκατομμυριούχος, ανεδείχθη σε πρωταγωνιστή της θεωρίας για μετάλλαξη της Ευρώπης, την οποία ευσχήμως ονομάζει «νεωτερικότητα», όπως επίσης της παράνομης μεταναστεύσεως, την οποία θεωρεί ως εργαλείο για την εθνική αποδόμηση.
Τα δεδομένα αυτά εξηγούν την ύποπτη πολιτική των Βρυξελλών, η οποία στην ουσία προάγει τη λαθρομετανάστευση. Το ανεξήγητο και παράδοξο είναι η εμμονή της Ελλάδος, υπό διαδοχικές κυβερνήσεις Δεξιάς και Αριστεράς, σε μια ανεδαφική και αυτοκαταστροφική πολιτική, που παρουσιάζεται ως δήθεν ανθρωπιστική και διεθνικιστική «πρωτοπορία».
Το σταδιακό άνοιγμα των συνόρων και το ξήλωμα του υπάρχοντος απαγορευτικού νομικού πλαισίου άρχισε με τον αρχιτέκτονα της νέας τάξεως στην Ελλάδα και του ψευτο-εκσυγχρονισμού Κώστα Σημίτη, επικουρούμενο από τον ιδεολογικά και πολιτικά ομοούσιό του Γιώργο Παπανδρέου.
Ο πρώτος απέσυρε τον στρατό από τη φύλαξη των συνόρων με τη δικαιολογία ότι θα σύστηνε ειδικό συνοριακό σώμα. Η μικρογραφία του σώματος που συστήθηκε δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει την αποστολή για την οποία υποτίθεται ότι συστήθηκε! Δημιουργήθηκε μάλιστα θόρυβος αν θα έπρεπε να φέρει όπλα, εφόσον είχε ως αποστολή την «ειρηνική» ανάσχεση των παράνομων μεταναστών.
Ο δεύτερος αποδέχθηκε χωρίς αντίρρηση τις πιέσεις της τότε Αμερικανίδος υπουργού Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ να ανοίξει η Ελλάδα τα σύνορα και να δεχθεί ένα εκατομμύριο Αλβανούς μετανάστες ως συμβολή στο προσφυγικό πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου.
Η πολιτική αυτή, αντί να επανεξετασθεί στο μάκρος του χρόνου, όταν είναι οφθαλμοφανή τα αυτοκαταστροφικά αποτελέσματά της και η απάτη γύρω από το ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι πρόσφυγες, συνεχίζεται επί τα χείρω. Η κατάσταση έφτασε σήμερα σε εκρηκτικό σημείο, όσο και αν γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι διαστάσεις του προβλήματος. Τα ανοικτά σύνορα οδηγούν σε εποικισμό της Ελλάδος από Μουσουλμανικές μάζες αλλοδαπών και σε μετάλλαξη του πληθυσμού της. Κανένας όμως δεν έχει δικαίωμα να υποθηκεύσει το εθνικό μέλλον της χώρας και να επιφέρει αλλοτρίωση του λαού της.