Η Ελλάδα, αν και μικρή το δέμας, έχει ψυχή που δεν λυγά…

Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ

-Επιτέλους, ας ξυπνήσουν οι Ευρωπαίοι

Μέχρι πότε θα ακούμε ή θα βλέπουμε απ’ την τηλεόραση αυτό το πελιδνό γεμάτο έπαρση και κακία πρόσωπο του Σουλτάνου να μας εξευτελίζει με τόσο θράσος ως έθνος, κάνοντας μάλιστα το σήμα των Γκρίζων Λύκων. Είμαι τρίτη γενιά Μικρασιάτισσα, οι πρόγονοί μου έζησαν την πανωλεθρία της Σμύρνης και ένιωσαν την προδοσία των αγγλογάλλων συμμάχων στο πετσί τους. Ποιος είπε στον χυδαίο αυτόν Τούρκο πως ήθελαν οι Έλληνες να πέσουν στη θάλασσα για να γίνουν σαλαμούρα; Στέκει αρχηγός ενός λαού εύπλαστου, που με το ο «Αλλάχ είναι μεγάλος» πέφτει στη φωτιά μαγεμένος, μεθυσμένος θα έλεγα καλύτερα, αγνοώντας το γιατί.

Οι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν έπεσαν μόνοι τους στη θάλασσα, τους έριχναν με το μαστίγιο, τη φωτιά που έκαψε τις πόλεις τους, ακρωτηριασμένους, μισοπεθαμένους και άοπλους. Ενώ τα συμμαχικά πλοία που ήρθαν δήθεν να τους σώσουν παιάνιζαν με θριαμβευτικούς παιάνες και έκρυβαν τις κραυγές απόγνωσης των Ελλήνων. Αν έριχναν για λίγο τους προβολείς τους στην προκυμαία θα έβλεπαν τον απίστευτο λυσσαλέο διωγμό των έφιππων καβαλάρηδων, που σκότωναν και ποδοπατούσαν γέρους και μικρά παιδιά. Έτρεχαν στις βάρκες για να πάνε στον συμμαχικό στόλο με τα υπάρχοντά τους, ελπίζοντας στη σωτηρία, και καθώς κρατιόταν από τις κουπαστές τους έκοβαν τα χέρια. Μάζευαν τους νέους Έλληνες ως αιχμαλώτους, παρατάσσοντάς τους στη σειρά δαρμένους, χτυπημένους, άβουλους, αφού δεν υπήρχε στρατός να τους υποστηρίξει και εκείνοι παρακολουθούσαν τους δικούς τους με το αίσθημα της απώλειας, μιας απώλειας τραγικής, πολυτραυματισμένης, γιατί ήξεραν πως δεν υπήρχε γυρισμός.

Πρέπει λοιπόν κάποιος να βγει με το ίδιο θράσος και να απαντήσει σε αυτόν τον Τουρκαλά πως όσο κι αν επαίρεται για τη στρατιωτική του δύναμη η Ελλάδα, αν και μικρή το δέμας, έχει ψυχή που δεν λυγά, δεν φοβάται τις απειλές ενός αρχιτρομοκράτη.

Αυτήν τη φορά ας προσέξει μήπως αυτός ο λαός, που δέχεται τα απανωτά χτυπήματα απ’ τους γύρω λυκανθρώπους γείτονες, σηκώσει το κεφάλι για να υπερασπίσει τα δίκαιά του και τους κάνει σαλαμούρα.

Φαίνεται ότι ο σεβασμός κι η αξιοπρέπεια δεν περνούν σ’ αυτούς τους πολυπληθώς αδαείς Τούρκους, που γνωρίζουν μόνο τον ιερό πόλεμο, θέλοντας να κατακτήσουν την Ευρώπη. Αλλά και οι Ευρωπαίοι ας ξυπνήσουν, γιατί είναι πολύ εύκολο χωρίς την αντίσταση των Ελλήνων να φτάσουν ως τη Βιέννη και να εκπληρώσουν το όνειρο του Σουλτάνου, που έχει έτοιμο άλλωστε τον «Λευκό του Οίκο», το παλάτι των ηγετών της Δύσης. Και ενώ έχουμε ένα τόσο δύσκολο άλυτο πρόβλημα με τους γείτονες της απέναντι πλευράς, έχουμε και το θέαμα της βραδινής, ασύδοτης κοκορομαχίας αντιεξουσιαστών, αναρχικών, μεταναστών, που ανενόχλητοι σχεδόν κάνουν την πόλη, μια ανοχύρωτη πόλη, γης Μαδιάμ. Εμείς τους χαϊδεύουμε και εκείνοι μας κλωτσάνε, γιατί δεν τους δείξαμε την άλλη πλευρά του προσώπου μας.

Γιατί δεν τους δώσαμε να καταλάβουν ότι είμαστε ένα κράτος με νόμους και αρχές, με μια κοινωνία που διατηρεί ακόμα την οικογένεια. Εκείνη την οικογένεια που παρά τον ξέφρενο ρυθμό της ζωής βρίσκει τον καιρό να μαζεύεται γύρω απ’ το τραπέζι τις Κυριακές και τις γιορτινές μέρες, να μιλά για τα προβλήματά της και να δέχεται μέχρι σήμερα την άποψη των γονιών.