Ο Ποδονίφτης και η λογική του τσιμέντου

Του
ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Δημοτικού Συμβούλου Δήμου Αθηναίων

Ο Ποδονίφτης είναι ένα από τα ομορφότερα ποτάμια του λεκανοπέδιου. Οι απαρχές του βρίσκονται στη Μονή Πεντέλης, κάτω από θεόρατα πλατάνια. Διασχίζει το Χαλάνδρι σκεπασμένος από δρόμο και τη Φιλόθεη ανοιχτός, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, συμβάλλοντας με τα ρέματα Χαλανδρίου και Σαπφούς. Εισέρχεται στη Νέα Ιωνία σκεπασμένος και λίγο πιο κάτω, στο ύψος της Νέας Φιλαδέλφειας και του Δήμου Αθηναίων, επανέρχεται στην επιφάνεια. Εκεί δημιουργεί ένα πανέμορφο περιβάλλον.

Στο ευρωπαϊκό αυτό τοπίο, ανάσα νερού και πρασίνου για την πόλη, ζει πανίδα και χλωρίδα εξαιρετικής σημασίας: Αηδόνια, αλκυόνες, κορμοράνοι, παπαγάλοι, βάτραχοι. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες για ερωδιούς και ψάρια. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο σχεδιάζεται αντιπλημμυρικό έργο με τσιμέντο, που θα καταστρέψει τη φυσική κοίτη του ποταμού.

Όλοι συμφωνούμε με την εκτέλεση έργων αντιπλημμυρικής προστασίας. Αρκετά όμως με το τσιμέντο. Πώς γίνεται, σε εκατοντάδες ευρωπαϊκές πόλεις και χωριά που διασχίζονται από μικρά και μεγάλα ποτάμια, να επιλύονται τα πλημμυρικά προβλήματα με φιλικούς προς το περιβάλλον τρόπους; Γιατί στην Ελλάδα τα καταστρέφουμε; Πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση και μια περιφερειακή διοίκηση με, υποτίθεται, αριστερό-οικολογικό πολιτικό προσανατολισμό να οδηγείται σε τέτοιες αποφάσεις, θυμίζοντας τις εποχές της αντιπαροχής και της τσιμεντοποίησης;

Αλήθεια, γνωρίζετε ότι στο εξωτερικό ανοίγουν ξανά τα σκεπασμένα ποτάμια;

Αλίμονο στους Έλληνες και στους Αθηναίους που πίστεψαν σε μια εναλλακτική προοπτική για την ποιότητα της ζωής τους και ζουν όσα ζουν…