Ένα παιδί μπορεί να σε κάνει
να νιώσεις ξανά χρήσιμος…
Της
ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΑΜΠΡΑΚΗ
Τις προάλλες πηγαίνοντας μια βόλτα στην Ν. Μάκρη πέρασα μέσα από τον Διόνυσο και κατέβηκα στην πλαγιά απ’ τον Αγ. Πέτρο προς την θάλασσα. Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, όταν μετά τόσο καιρό είδα μικρά πευκάκια να ξεφυτρώνουν σ’ εκείνους τους λόφους που είχαν κατακαεί. Μικρές καταπράσινες φούντες ανάμεσα σε βράχους και τα κόκκινα φύλλα του φθινοπώρου έφτιαχναν μια εικόνα μακρινής εξοχής λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο. Το δάσος ξαναγεννιέται σκέφτηκα, έχει την δύναμη μέσα απ’ το αποκαΐδια ν’ αναστηθεί. Ο ήλιος, η βροχή ζέσταιναν την κουρασμένη γη που ανάγκασε τους σπόρους των δένδρων να σκάσουν δίνοντας κλαδιά ακόμα λεπτά, τρυφερά, βλαστάρια που ωστόσο έδειχναν δύναμη, λύγιζαν με το ελαφρύ αεράκι αλλά σήκωναν τις κορφούλες τους που λικνίζονταν απαλά και ξανατέντωναν το λιγνό κορμί τους.
Χωρίς να το θέλω το μυαλό μου πήγε στην αγωνιώδη αναμονή που όλη μου η οικογένεια έχει αυτές τις μέρες, περιμένοντας το καινούργιο βλασταράκι που θα μεγαλώσει την οικογένειά μας και τα εγγόνια μου θα γίνουν πέντε. Μικρά ανθρωπάκια, μικρά πευκάκια που ψηλώνουν τον κορμό τους κάθε μέρα. Έζησα την γέννηση τους, τα ντάντεψα μέχρι σήμερα που δεν είναι πια μωρά, αλλά είναι ακόμα παιδάκια 6, 8, 10 χρόνων. Έχουν κι αυτά την ίδια αγωνία με τους μεγάλους και τσακώνονται προκαταβολικά ποιος θα πάρει το καινούργιο μωρό του θείου τους. Έτσι είναι η ζωή μια λύπη, μια χαρά, μια ελπίδα ικανή να σβήσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Όλα γεννιόνται, κάνουν τον κύκλο τους και επανέρχονται «αυτό πιστεύω», «περιέργως πως» με έναν τρόπο που μόνο τα μυστικά της φύσης γνωρίζουν.
Η γη γυρίζει με την ίδια ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού και κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει αυτή την φορά της, κανείς δεν μπορεί ν’ αλλάξει τους νόμους που είναι προδιαγεγραμμένη για την λειτουργία του σύμπαντος. Η ώρα της γέννησης είναι ένα θαυμαστό έργο αυτής της φύσης. Μέσα σ’ αυτή ανήκει κι ο άνθρωπος. Είναι η τελειότερη στιγμή όταν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να δώσει καινούργιους καρπούς. Ένα μικρό ανθάκι ξεπηδά στην ζεστασιά μιας γυναικείας μήτρας κι από εκεί ζώντας μαζί της γίνεται ένας ανθρωπάκος που όλοι περιμένουν να δουν να έρχεται στην ζωή. Στο κάτω-κάτω της γραφής όλα με τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχουν; Κι αυτό είναι μια ελπίδα που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις να ξεχνάς κάποιες στιγμές δύσκολες, να χαίρεσαι την ομορφιά που σε τυλίγει, να μεγαλώσεις μια ζωούλα δίνοντας την αγάπη και φροντίδα, θωπεύοντας την όπως ο ήλιος τα δενδράκια, όπως η βροχή την δίψα της γης, δίνοντας το μέλι και το γάλα της καρδιάς σου.
Κι αυτό φτάνει για να σ’ ανεβάζει στα ουράνια να έχεις κουράγιο και δύναμη να ξεπεράσεις το σήμερα. Ξέρετε ποιο σήμερα εννοώ, του ΕΝΦΙΑ, των φόρων, της ανεργίας, της ασχήμιας που προβάλλεται σε κάθε Δελτίο Ειδήσεων, βίαιο, αποκρουστικό, απάνθρωπο. Μπορεί να είναι λάθος αυτή μου η προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα μέσα από τέτοια συγκίνηση, όμως κι αυτό είναι ένα κομμάτι της πραγματικότητας που θα πρέπει να το ξορκίζουμε με κάποιον τρόπο, κόντρα στην απογοήτευση, στην θλίψη, στην βία που ολοένα αυξάνεται. Ένα παιδί μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις ξανά χρήσιμος.
Μια φατσούλα που το πρώτο της κλάμα θα σε επαναφέρει στην ανάγκη να παλέψεις, να ελπίζεις, τα παιδιά μας είναι το μέλλον αυτής της γης που τώρα αντιστέκεται σθεναρά στα λάθη της ανθρωπότητας που εκδικείται με καταστροφές ηχηρές, σκληρές. Η εκδίκηση όμως μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργία, σε αντίσταση με δουλειά χωρίς βία, γιατί η βία γεννά βία. Εμείς όμως πρέπει κάτι ν’ αφήσουμε σ’ αυτά τα καινούργια κλαδάκια που έρχονται στον κόσμο, γεμίζοντας τα μάτια σου με δάκρυα χαράς, πρέπει να τους αφήσουμε μια κοινωνία καθαρή και ελεύθερη.