Τα «ΟΧΙ»…
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Το βαθύτερο νόημα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου φοβούμαι ότι δεν έχει γίνει κατανοητό από τη γενιά τη σημερινή. Κι αυτό αποκτά άμεση σχέση με όσα βιώνουμε στις μέρες μας. Η 28η Οκτωβρίου του 1940 ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα ατελείωτων εθνικών ανατάσεων της ελληνικής φυλής μέσα στους αιώνες. Οι χρυσές σελίδες των αγώνων του έθνους μας γράφτηκαν από αρχαιοτάτων χρόνων με την ΑΡΝΗΣΗ. Από τον Λεωνίδα με τους τριακόσιους, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο στην Πύλη του Ρωμανού, τη Φιλική Εταιρεία μέσα στην τουρκοκρατία, χιλιάδες παραδείγματα σε όλες τις εποχές έχουν κοινή συνισταμένη τα «ΟΧΙ» που γράφτηκαν με αίμα. Έτσι κατορθώσαμε να επιζήσουμε. Με τα «ΟΧΙ», και ποτέ με «ΝΑΙ».
Σήμερα, πολλοί δεν κατανοούν ότι βρισκόμαστε υπόδουλοι μέσα σε μια αποικιοκρατία, σε μια πρωτοφανή δικτατορία, που για όπλο δεν έχει βόμβες αλλά ένα νόμισμα, το ευρώ, με το οποίο μας υπέταξαν διότι το απεδέχθησαν γερμανόδουλοι, που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ένα σάπιο πολιτικό σύστημα –τέτοιο, που ουδέποτε άλλοτε συναντήσαμε από την εποχή του Όθωνα μέχρι σήμερα– είπε «ΝΑΙ» στους αποικιοκράτες της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης. Το 1940 είχαμε το δικτατορικό καθεστώς της «4ης Αυγούστου», το οποίο στη μεγάλη πλειονότητα των δημοκρατικών πολιτών (ενός ευρέος φάσματος) ήταν μισητό. Έφθασε, όμως, εκείνο το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου, με το «ΟΧΙ» που είπε ο Ιω. Μεταξάς (κι ας αφήσουμε τις μικρόψυχες ανοησίες ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπε ο τότε κυβερνήτης αλλά ο… λαός), για να παραμερίσουν άπαντες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές και να γράψουν στα βορειοηπειρωτικά βουνά το καινούργιο έπος.
Το «ΟΧΙ» διέσωσε τον Μεταξά μέσα στην Ιστορία. Κι αυτό το παραδέχθηκαν όλοι οι δημοκρατικοί πολιτικοί, που μάλιστα βρίσκονταν στην εξορία από το καθεστώς της «4ης Αυγούστου». Ακόμα και ο Νίκος Ζαχαριάδης, στην πρώτη τουλάχιστον επιστολή του ως δεσμώτης, ανέφερε: «Στον πόλεμο αυτόν, που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη…». Η άρνηση ήταν που ένωσε όλους τους Έλληνες μπροστά στην επέλαση του εχθρού. Τα «ΝΑΙ» μόνο συμφορές φέρνουν, και το βιώνουμε στους χαλεπούς καιρούς μας με την υποταγή του πολιτικού κόσμου απέναντι στη συμμορία των «εταίρων».
Την ιταλική επίθεση ακολούθησε τον Απρίλιο του 1941 η γερμανική κάθοδος της σιδερόφρακτης λαίλαπας. Η ίδια λαίλαπα ήλθε και τώρα, μόνο που δεν το συνειδητοποίησαν όλοι. Οι Γερμανοί δεν άλλαξαν μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Ίδιοι ήσαν πάντοτε και παρέμειναν διαχρονικά εχθροί μας. Εάν οι λιπόψυχοι σημερινοί πολιτικάντηδες ανέτρεχαν στις σελίδες της Ιστορίας, θα έβλεπαν ότι τον Απρίλιο του 1941, που δεχθήκαμε την εισβολή των στρατευμάτων του Χίτλερ, συμπληρωνόταν μια επέτειος με ιστορικές αναλογίες. Ακριβώς 750 χρόνια πριν, την άνοιξη του 1191, εισέβαλαν στην πεδιάδα της Βόρειας Θράκης (τώρα οι πολιτικοί αφήνουν στα σαγόνια του Ερντογάν αυτήν την περιοχή με την «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης) στρατεύματα του Φρειδερίκου Μπαρμπαρόσα, αυτοκράτορα της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους», δηλαδή του Α’ Ράιχ. Και απαιτούσαν από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ισαάκιο Άγγελο την ανοχή να περάσουν ανενόχλητοι μέσα από τα εδάφη της αυτοκρατορίας, για να φθάσουν στον τελικό προορισμό τους, την Ιερουσαλήμ. Μετά την πτώση του Βυζαντίου, με τη στέψη την αυτοκρατορική του βασιλέα των Φράγκων Καρλομάγνου, αναπτύχθηκε η θεωρία της μετάθεσης του αυτοκρατορικού θεσμού από τους Έλληνες στους Γερμανούς.
Είναι πανάρχαιο, λοιπόν, το μίσος των Γερμανών κατά της Ελλάδος και εξακολουθεί να υφίσταται. Όταν τα στρατεύματα του Χίτλερ μπήκαν στην Ελλάδα, η γερμανική διοίκηση ισχυρίσθηκε ότι οι Γερμανοί «δεν ήλθαν ως εχθροί, αλλά απλά επεδίωκαν την… αποκατάσταση της τάξεως…». Το ίδιο λένε και τώρα. Μας αφανίζουν για να «αποκατασταθεί η οικονομία μας»! Μέχρι το τέλος της Κατοχής, οι Γερμανοί είχαν εισπράξει από την Τράπεζα της Ελλάδος 10,5 εκατομμύρια λίρες. Και ήταν χαρακτηριστικό ότι ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός, στρατηγός Γ. Τσολάκογλου, παραιτήθηκε όταν οι Γερμανοί τού ξεκαθάρισαν ότι δεν αποδέχονταν τις εισηγήσεις του για μείωση των δαπανών του Στρατού Κατοχής. Ο σημερινός κατοχικός πρωθυπουργός, ο Αλέξης, δεν έχει το σθένος να παραιτηθεί μπροστά στις συνεχείς αξιώσεις της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης για ατελείωτες «μεταρρυθμίσεις», «προαπαιτούμενα» και καταιγίδα παρανοϊκών φόρων.
Ο Χίτλερ όταν ανέβηκε στην εξουσία έλεγε: «Οι σημερινοί καπιταλιστές έφθασαν εκεί που έφθασαν χάρη στις ικανότητές τους και γι’ αυτό έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν…». Την ίδια ακριβώς ιταμή αξίωση προβάλλει και σήμερα η Γερμανία. Οι Γερμανοί μάς χρωστούν πολλά από την περίοδο 1941-1944 και ποτέ δεν μας ξεπλήρωσαν. Αντιθέτως, μας μετέβαλαν σε αποικία τους, προς αγαλλίαση των ξένων τραπεζιτών. Στην προηγούμενη υποδούλωση, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι κατακτητές καλούσαν τον λαό να συνεργασθεί με τις αρχές Κατοχής, διότι η «νέα τάξη πραγμάτων» του Γ’ Ράιχ θα διαρκούσε χίλια χρόνια. Οι απόγονοι των ίδιων κατακτητών λένε το ίδιο στον ελληνικό λαό. «Νέα τάξη πραγμάτων» είναι η γερμανοευρωπαϊκή ένωση της παγκοσμιοποίησης, που θέλει να μεταβάλει τα έθνη σε πολτό.
Με όλα τα μέσα της νεογκεμπελικής προπαγάνδας, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλλιεργεί την απογοήτευση στους Έλληνες. Τους διοχετεύει το συναίσθημα της απόγνωσης, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός του γκέτο των Βρυξελλών. Και ως «απόδειξη» επικαλείται τον ΣΥΡΙΖΑ! Αφού και η «αριστερή» μας κυβέρνηση πορεύεται στην οδό που θέλει το Βερολίνο, άρα κανείς δεν μπορεί να προσφέρει άλλη λύση. Διότι, λογικά, μια αληθινή Αριστερά θα βρισκόταν απέναντι από τους καινούργιους κατακτητές, πολέμια και όχι υπηρέτρια, ένα χαμένο «δουλικό» στην υπηρεσία των ξένων αφεντάδων. Αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη προδοσία του Τσίπρα και του σουρεαλιστικού ΣΥΡΙΖΑ, και προς τον λαό και προς την ιδεολογία που ισχυρίζονται ότι εκφράζουν. Αυτοί οι άνθρωποι, που αρέσκονται στην «αλλαγή φύλου», άλλαξαν το πολιτικό τους φύλο, καθιερώνοντας και την πολιτική «ανωμαλία». Το νόημα του «ΟΧΙ» παραμένει άγνωστο για την κυβέρνηση. Συνήθισε στο ευτελισμένο «ΝΑΙ» και σέρνει τη χώρα στο βάραθρο.
Στα 1941-1944 τον δρόμο της Εθνικής Αντίστασης ακολούθησαν όλες οι υγιείς παρατάξεις, είτε ανήκαν στην Αριστερά είτε στο Κέντρο είτε στη Δεξιά. Σήμερα, όλοι αυτοί που νομίζουν ότι εκφράζουν αυτούς τους χώρους έχουν δηλώσει υποταγή στους κατακτητές. Γι’ αυτό και έχουν συλλογικά χρεοκοπήσει. Διότι κρατούν την ευτελισμένη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διατυπώνουν πολλοί το ερώτημα: «Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;». Απλώς, διότι σε όλες τις εξεγέρσεις ή επαναστάσεις υπήρχε πάντοτε ένας πολιτικός φορέας που καθοδηγούσε τις μάζες. Αυτός ο φορέας λείπει σήμερα. Δεν υπάρχουν πια ηγέτες να εμπνεύσουν τον λαό. Δεν υπάρχουν ηγέτες που να τολμούν να πουν «ΟΧΙ». Και οι πολίτες περιορίζονται να γυρίζουν την πλάτη στο σάπιο πολιτικό σύστημα, χωρίς να ξέρουν τι άλλο να πράξουν. Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα. Διότι η ευρωπαϊκή προπαγάνδα –όπως προαναφέραμε– καλλιεργεί με σύστημα στους Έλληνες την απόγνωση, ότι δεν υπάρχει διέξοδος και θα αναγκασθούν να επιβιώσουν ή να πεθάνουν μέσα στο σύστημα που θέλει ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Τους λένε, δηλαδή, οι «εταίροι» τη φράση που είναι καταγεγραμμένη στον Ριχάρδο τον Γ’: «Απελπίσου και πέθανε…».
Θα ανέμενε κανείς μια πρωτοβουλία από το «επαναστατικό» ΚΚΕ. Αποδεικνύεται κι αυτό κατώτερο της ίδιας της Ιστορίας του. Αρνείται την παραδοσιακή τακτική των Λαϊκών Μετώπων. Δεν θέλει να συσπειρώσει άλλες δυνάμεις. Επιμένει στο «καπέλωμα» υπό το σφυροδρέπανο, αρκείται στο να καταδικάζει φραστικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά δεν προτείνει καμία ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ λύση για άλλο δρόμο. Κι έτσι τα ποσοστά του εξακολουθούν να βρίσκονται κάτω από εκείνα του ΠΑΣΟΚ και της Χρυσής Αυγής. Μήπως το ΚΚΕ έχει ανάγκη αλλαγής ηγεσίας; Την απάντηση ας τη δώσουν τα στελέχη και οι οπαδοί του. Θυμάμαι τον Χαρίλαο Φλωράκη που μου έλεγε το 2004: «Έφτασα τα ενενήντα! Αλλά, όπως βλέπω, ακόμα και στον 21ο αιώνα ο κόσμος μας παραμένει πολύ άδικος, κυρίως βάρβαρος. Και έχουμε χρέος να αγωνισθούμε για να τον αλλάξουμε…». Με την τακτική που ακολουθεί σήμερα το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αλλάξει ο βάρβαρος κόσμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να αλλάξει, είναι ανάγκη κάποιος φορέας να συγκεντρώσει άφθαρτα πρόσωπα, εκτός των υφισταμένων κομμάτων, αντιμνημονιακούς, από όποια ιδεολογική όχθη κι αν ξεκινούν, ώστε με πρόγραμμα και συγκεκριμένη στρατηγική να κατέλθουν στις κάλπες με λάβαρο την αποτίναξη του ζυγού των Βρυξελλών. Μόνο με την ενωμένη πάλη, οι καλύτερες αντιμνημονιακές δυνάμεις θα αποτελέσουν αντίπαλο των κατακτητών και θα φοβίσουν την καγκελαρία του άκρατου καπιταλισμού.
Την αντιμνημονιακή πανστρατιά επιζητούμε. Αυτήν που θα έχει το σθένος να βροντοφωνάξει το καινούργιο «ΟΧΙ»… Στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος καλούμεθα όλοι όσοι εμπνεόμαστε από πατριωτική συνείδηση. Καθήκον προς τα μάρμαρα που αποτελούν τη δόξα των περασμένων, προς τον βράχο που εκοίλαναν ο ιδρώτας και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν. Προς εμάς τους ίδιους, προς τους τάφους των πατέρων μας, προς τα λίκνα των παιδιών μας, που ντρέπονται να βλέπουν τη σημερινή πολιτική ηγεσία απρόθυμη να συνεχίσει την εθνική παράδοση.