Κατήφορος…
Γράφει ο
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Στο τελευταίο σκαλοπάτι του κατήφορου εθνικής υποτέλειας και ηθικής σήψης έφθασε η κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της από τον αντιπολιτευτικό χώρο με τα δύο επαίσχυντα νομοσχέδια που εψήφισαν. Παραδίδουν τη Θράκη στην τουρκική βουλιμία και με τα περί ομοφυλοφίλων διαλύουν τον ιστό της ελληνικής οικογένειας. Με εγκληματική ασυνειδησία, οι ανιστόρητοι που παριστάνουν τους «εθνοπατέρες», υπό τα χειροκροτήματα του Ερντογάν, έδωσαν νομιμότητα στην «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης. Εψήφισαν, δηλαδή, το σχέδιο που είχε χαράξει από πολύ νωρίς ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Μετά τη μικρασιατική συμφορά, ο ηγέτης των Τούρκων εδήλωσε δημόσια ότι στο μέλλον η Θράκη θα γινόταν τουρκική.
Και αυτό οι Τουρκαλάδες θα το πετύχαιναν σταδιακά, με έξυπνη στρατηγική και υπομονή. Από το βάθος του χρόνου, ο αιμοσταγής Κεμάλ δικαιώνεται χάρις στην κυβέρνηση του Τσίπρα και στους κομπάρσους της αντιπολίτευσης.
Ας δούμε, όμως, προηγουμένως τι πέτυχαν οι «μαγεμένοι από το όραμα της αμαρτίας», όπως έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ, με το νομοσχέδιο περί «αλλαγής φύλου» από 15 χρονών. Ο «ευαίσθητος» Τσίπρας επικαλείται –μεταξύ άλλων– και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά στη διεφθαρμένη Ολλανδία του Ντάισελμπλουμ, π.χ., έχει νομοθετηθεί και η… κτηνοβασία! Αύριο, λοιπόν, θα μας πουν αυτοί οι… «προοδευτικοί» ότι είναι δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τον ερωτικό του σύντροφο. Και ότι αποτελεί «δικαίωμα» του κάθε «ελεύθερου» ανθρώπου να επιλέγει το ταίρι του, που μπορεί να μην είναι γυναίκα ούτε ομοφυλόφιλος, αλλά… κατσίκα! Και θα μας λοιδορούν ως «φασίστες» και «ρατσιστές» επειδή δεν αφήνουμε την κατσίκα να… «αυτοπροσδιοριστεί» και να «εκφραστεί»! Εγίναμε ένα απέραντο φρενοκομείο, όπως έλεγε ο γέρος Καραμανλής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβέρνηση. Είναι ΝΟΣΟΣ, και μάλιστα καρκινογόνος, που δεν έχει θεραπεία. Συμβαίνει στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε αυτό που έλεγε ο Λ. Σταυριανός για τη χώρα μας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ότι, δηλαδή, «η Ελλάδα έγινε ένα είδος ‘‘δημόσιας πλατείας’’, όπου κάθε μεγάλη δύναμη ένιωθε ελεύθερη να ενεργεί όπως της άρεσε…». Η διατύπωση θα μπορούσε να γίνει με μια πιο αθυρόστομη φρασεολογία, αλλά ας το αποφύγουμε, μια και όλοι καταλαβαίνουν τι εννοούμε. Κάτι παρόμοιο μας είχε διατυπώσει χαριτολογώντας και ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος για εκείνους που ισχυρίζονταν ότι ανήκουν στον σοσιαλιστικό χώρο, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν την παραμικρή σχέση: «Ο σοσιαλισμός», έλεγε, «είναι ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να μπει μέσα και να… κάνει την ανάγκη του…»!
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Για «μεγάλους σκοπούς» και «στόχους» μάς μιλάει συνέχεια ο Τσίπρας. Αλλά στους μεγάλους σκοπούς δεν φτάνει κανείς ποτέ από βορβορώδη μονοπάτια. Ο Αλέξης είναι ο μέγας διδάσκαλος της ασυνέπειας στον πολιτικό κόσμο. Η πορεία του θα λήξει με οικτρό τρόπο, διότι μας οδηγεί σε νέο –τον χειρότερο ίσως– διχασμό, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Και δεν είναι μόνον αυτό. Εξαιτίας της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να υποστούμε εθνική συρρίκνωση. Ο Θεός να βάλει το χέρι του εδώ που φθάσαμε. Οι σημερινοί παραχαράκτες του σοσιαλισμού, αυτοί που τον θέλουν μόνο ως «ταμπέλα» για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των ξένων, αδιαφορούν για την πατρίδα. Αλλά ο αληθινός σοσιαλισμός δεν μας βγάζει έξω από την πατρίδα και δεν μπορεί ποτέ να είναι έξω από το έθνος. Ο μεγάλος Ζορές έλεγε: «Η πατρίδα δεν είναι μια εξασθενημένη ιδέα…». Και καλούσε το προλεταριάτο να μη δεχθεί ποτέ θεωρίες ενάντια στην πατρίδα και να μη δώσει ποτέ τη συγκατάθεσή του στην εθνική υποδούλωση.
Οι δικοί μας σημερινοί ψευδοαριστεροί ενδιαφέρονται για την «Τουρκική» Ένωση Ξάνθης χωρίς να υπολογίζουν ότι με αυτό το επαίσχυντο – προδοτικό νομοσχέδιο άνοιξαν τον δρόμο και για άλλους εχθρούς του έθνους μας να προχωρήσουν σε εδαφικές διεκδικήσεις. Θα βγουν οι Σκοπιανοί να ζητάνε «Ανεξάρτητη Μακεδονία» και οι Αλβανοί –το κάνουν ήδη– «Μεγάλη Αλβανία» κ.λπ. Διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με την αισχρή παγκοσμιοποίηση επιδιώκει τον τεμαχισμό και τη διάλυση των εθνών. Και δεν επέρασε απαρατήρητο το γεγονός ότι στη συνεδρίαση της Βουλής δεν σηκώθηκε ούτε ΕΝΑΣ βουλευτής να φωνάξει για αυτήν την προδοσία. Εστίασαν όλο το πάθος τους στους ομοφυλόφιλους. Και καλά οι μειοδότες του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι τους. Η Νέα Δημοκρατία, που παριστάνει τον αμύντορα της εθνικοφροσύνης, γιατί δεν σηκώθηκε να φωνάξει; Απλώς, διότι αυτό διέταξε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά τότε τι το θέλουμε το Κοινοβούλιο; Ας έλθει να μας κυβερνήσει απευθείας η μαφία των Βρυξελλών. Αυτή η μαφία των «εταίρων» που αξιώνει τα «προαπαιτούμενα», τις «αξιολογήσεις» και τις «μεταρρυθμίσεις» για να φέρει τον λαό μας στην πλήρη φτωχοποίηση και εξαθλίωση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδίδεται σε μια γενοκτονία σε βάρος μας, με οικονομικά μέτρα. Και ο αρχομανής Αλέξης, σε ένα απίθανο ρεσιτάλ ψεύδους, επιδίδεται σε επαναλαμβανόμενο παραλήρημα περί φανταστικής ανάκαμψης και τερματισμού των Μνημονίων και σε άλλες φαιδρές φαντασιώσεις. Ο προδότης των ελπίδων του λαού δεν ξέρει πλέον τι άλλο να πει για να δικαιολογήσει την υποταγή του στον ανάλγητο καπιταλισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα. Είναι κίνδυνος. Είναι δύναμη του σκότους. Μας εγύρισε στον εργασιακό Μεσαίωνα, στις εργασιακές συνθήκες που ίσχυαν στην Αγγλία το 1889. Τότε που μέσα σε φριχτούς και άθλιους χώρους εργασίας, σε παλιές αποθήκες, σκοτεινές και υγρές, χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν σκληρά 18 και 19 ώρες συνεχώς, αμείβονταν με πενταροδεκάρες και τους έδιωχναν οποιαδήποτε στιγμή, κατά τα γούστα των αφεντικών.
Η αγγλική φιλολογία των αρχών του 19ου αιώνα μάς διέσωσε πολύτιμα κείμενα, που περιγράφουν τη φρίκη και την απανθρωπιά του καθεστώτος εκείνου, που ξαναζωντάνεψε στους καιρούς μας. Ο Μαρξ από αυτά τα βιβλία εμπνεύστηκε τις πιο παθητικές σελίδες του «Κεφαλαίου» του, όπου περιγράφει τη γέννηση του καπιταλισμού. Εκεί μας ξανάφερε η «ευρωπαϊκή προοπτική» και το νόμισμα του ευρώ. Διαχρονικό ήταν το σύνθημα που είχε ρίξει ο Ζορές: «Εξασφαλίστε αληθινά τους εργαζομένους ενάντια στους κινδύνους της ζωής. Προστατέψτε τους, εξασφαλίστε τους ενάντια στις συνέπειες της αρρώστιας, της ανεργίας, της αναπηρίας και των γηρατειών. Κάνετε ό,τι πρέπει για να φθάσουν στην απεργία, με την καρδιά ήδη ερεθισμένη από τις υπερβολές του πόνου, από τις συνεχείς κρίσεις της αγωνίας και της εξαθλίωσης, από την καθημερινή ανασφάλεια…». Τα λόγια του αντηχούν τώρα επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.
Ο Τσίπρας με την αλλαγή του «πολιτικού του φύλου» έπραξε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έλεγε ο κορυφαίος γάλλος σοσιαλιστής. Επέφερε τη δυστυχία και τη μιζέρια στους πολίτες για να ικανοποιήσει τον ευρωπαϊκό Μινώταυρο, που ζητάει συνεχώς νέο αίμα. Κι έτσι ελπίζει να τον στηρίξουν οι ξένοι στην εξουσία. Αυτό είναι το κατάντημά του. Τρέμει την οργή του κόσμου, γι’ αυτό και δεν τολμά να ζητήσει αναβάπτιση στη λαϊκή εμπιστοσύνη από την κάλπη. Φτάνει, όμως, πια η πολιτική αγυρτεία. Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση ούτε μάσκα για να κρύβει την αντίδραση και τα συμφέροντα των ξένων τραπεζιτών. Στα πλαίσια τα σοσιαλιστικά έχουν θέση μόνο εκείνοι που νιώθουν την ανάγκη να πολεμήσουν πραγματικά εναντίον της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης για να τη διαλύσουν.
Ο μεγάλος ουαλός εργατικός ηγέτης, ο Ανιούριν Μπέβαν, έγραφε το 1952 για το παράδειγμα της ανεξαρτησίας της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, που πέταξε το γάντι στη Σοβιετική Ένωση. Τότε η Γιουγκοσλαβία αψήφησε την πιο «ιερή αρχή» που κρατούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα διεθνώς σε κατάσταση υποτέλειας, απέναντι στη Ρωσία. Κάθε φορά που ένας κομμουνιστής ψιθύριζε μια λέξη επίκρισης για τη σοβιετική πολιτική, του κλείνανε το στόμα με το σύνθημα: «Η Σοβιετική Ένωση είναι το Στρατηγείο της Επανάστασης». Με αυτό ήθελαν να πουν πως ό,τι συνέφερε τη Σοβιετική Ένωση, συνέφερε και τους εργάτες όλου του κόσμου! Και το αποτέλεσμα ήταν μια πνευματική εξάρτηση από τη Σοβιετική Ένωση τόσο πλήρης, που ισοδυναμούσε με δουλεία.
Σήμερα συμβαίνει κάτι χειρότερο: Όποιος διαμαρτύρεται για την υποταγή μας στο άντρο των Βρυξελλών χαρακτηρίζεται «γραφικός», του κλείνουν το στόμα, τον αποκλείουν από τα κανάλια, τον στοχοποιούν και του λένε ανερυθρίαστα πως ό,τι συμφέρει την Ευρωπαϊκή Ένωση, συμφέρει και την Ελλάδα! Και ότι ασχέτως εάν η γερμανοευρωπαϊκή κηδεμονία επιβάλλει τον «διεθνισμό της δυστυχίας», η θέση μας είναι μέσα σε αυτό το γκέτο, χάριν της… «ευρωπαϊκής προοπτικής»! Δηλαδή, της προοπτικής των ξένων τραπεζιτών.
Αναζητούμε τον ηγέτη που θα έχει το σθένος να πετάξει το γάντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Για μία ακόμα φορά μέσα στους αιώνες, επανέρχεται η ανάγκη, σε παγκόσμια κλίμακα, να αγωνισθούν οι μάζες των καταπιεσμένων για να αναστήσουν τον σοσιαλισμό. Ο στόχος αυτός δεν μπαίνει ως αφηρημένη μελλοντική ευχή, αλλά ως μια άμεση, συγκεκριμένη και θετική διεκδίκηση, επιτακτικό αίτημα για ένα στοιχειώδες καλύτερο παρόν. Μόνο τότε θα υπάρξει λαϊκό επαναστατικό κίνημα, που θα βγει από τον ευρωπαϊκό λήθαργο και θα κλονίσει την παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού της αμαρτωλής Ευρώπης…